#528 In vuur en vlam

2e versie, na feedback (heel graag hoor ik wat jullie ervan vinden):

Sara, het vriendinnetje van mijn zusje, bleef logeren. Ik vond haar stiekem heel erg leuk. Mijn ouders waren bij de buren op bezoek en wij moesten gaan slapen. Daar hadden de meiden natuurlijk nog helemaal geen zin in. Ik hoorde geklop op mijn slaapkamerdeur.   
‘Job, mogen we op jouw kamer een film kijken?’ Mijn kamer was de enige met een televisie, met een ingebouwde videospeler. Ik liet ze kiezen uit de videobanden die ik had liggen.  
We zaten naast elkaar op mijn bed, met de rug tegen de muur. Sara was naast me gaan zitten. Was dat een signaal? Vond ze mij ook leuk? Ik wilde mijn best doen voor haar, dus ik haalde beneden een zak chips en een fles cola. Ik ging net snel terug naar boven toen ik bedacht dat mama eens had gezegd dat ze kaarsjes zo romantisch vond. Ik moest even zoeken, achterin de keukenla lagen er nog een paar. Had ik die waxinelichtjes maar nooit gepakt. 

‘Kijk eens wat ik geregeld heb? De filmavond kan beginnen!’ Ik gaf de chips en cola aan Sara, zette de waxinelichtjes op mijn bureau en stak ze aan. Wat zou ik graag willen dat ik ze ergens anders had gezet!
‘Gezellig zo,’ zei Sara, terwijl ze lief naar me lachte. Mijn hart bonsde in mijn keel, de vlammen sloegen uit in mijn gezicht. Lag het er niet te dik bovenop, die kaarsjes?  
 
Ik voelde me ongemakkelijk naast Sara. Tot ik voelde hoe Sara haar hand op mijn hand legde. Lois had niks door, of deed alsof, ze was verdiept in de film waar ik niks van meekreeg. Tegen het einde lag Sara's hoofd op mijn schouder. Ik voelde me fantastisch, helaas duurde de film maar anderhalf uur.   

De meiden gingen terug naar hun eigen kamer. Ik bleef achter, dromend van Sara, en deed de gordijnen dicht. Waarom blies ik de stomme waxinelichtjes niet uit? Die vraag kwelt me mijn leven lang. Ik kon alleen maar aan Sara denken met mijn puberhoofd. Ik ging naar de wc, ik hoopte haar tegen te komen op de overloop. Was ik maar niet blijven dralen, in de hoop dat ze nog kwam. Ik zal het mezelf altijd blijven verwijten.
Want terug op mijn kamer zag ik dat de gordijnen hadden vlamgevat, mijn kamer stond in de hens. Ik raakte in paniek en verstijfde. Was ik maar meteen in actie gekomen, misschien had ik het vuur nog kunnen doven. Had ik maar meteen ‘Brand!’ geschreeuwd, de meiden gewaarschuwd of om hulp geroepen. Ik deed het allemaal te laat. Op diverse momenten had ik een andere beslissing kunnen nemen. Ik vervloek mezelf om mijn tekortschieten. Mijn keuzes, mijn handelen en mijn gebrek aan handelen hebben Lois en Sara het leven gekost. 

1e versie:
Sara, het vriendinnetje van mijn zusje, bleef logeren. Ik vond haar stiekem heel erg leuk. Mijn ouders waren bij de buren op bezoek en wij moesten gaan slapen. Daar hadden de meiden natuurlijk nog helemaal geen zin in. Ik hoorde geklop op mijn slaapkamerdeur, deed open en liet de meiden binnen.  
‘Job, mogen we op jouw kamer een film kijken?’ Mijn kamer was de enige met een televisie. Het was een kleintje, met een ingebouwde videospeler. Ik liet ze kiezen uit de videobanden die ik had liggen.   

We zaten naast elkaar op mijn bed, met de rug tegen de muur. Sara was naast me gaan zitten, met Lois aan de andere kant naast haar. Was dat een signaal? Vond ze mij ook leuk? Ik wilde mijn best doen voor Sara, dus ik haalde beneden een zak chips en een fles cola. Ik wilde net snel terug naar boven, het voelde toch wel erg stiekem wat ik deed, toen ik bedacht dat mama eens had gezegd dat ze kaarsjes zo romantisch vond. Ik moest even zoeken, achterin de keukenla lagen er nog een paar.  
‘Kijk eens wat ik geregeld heb? De filmavond kan beginnen!’ Ik gaf de chips en cola aan Sara, zette een rijtje waxinelichtjes op mijn bureau en stak ze aan.  
‘Gezellig zo,’ zei Sara, terwijl ze lief naar me lachte. Mijn hart bonsde in mijn keel, de vlammen sloegen uit in mijn gezicht. Lag het er niet te dik bovenop, die kaarsjes?  
Ik voelde me ongemakkelijk naast Sara. Tot ik voelde hoe Sara haar hand op mijn hand legde. Lois had niks door, of deed alsof, ze was verdiept in de film waar ik niks van meekreeg. Tegen de tijd dat de film was afgelopen, lag Sara's hoofd op mijn schouder. Ik voelde me fantastisch, helaas duurde de film maar anderhalf uur.  

De meiden gingen terug naar hun eigen kamer. Ik bleef achter, dromend van Sara, en deed de gordijnen dicht. Ik ging naar de wc in de hoop haar tegen te komen op de overloop. Natuurlijk gebeurde dat niet. Ik bleef nog wat dralen, misschien had ze me gehoord en kwam ze ook nog even. Ook dat gebeurde niet.  

Vanaf toen is mijn herinnering een waas. De gordijnen hadden vlamgevat, mijn kamer stond in de hens. Ik raakte in paniek en verstijfde. 
De brandweer had een flinke klus aan het blussen, de schade was enorm. De materiele schade was echter niet het ergste. Sara en Lois hadden te laat door dat ze in gevaar waren en hebben het helaas niet overleefd.  

Wat ik anders gedaan had als ik het over kon doen? Die vraag kwelt me mijn leven lang. Ik kan het verleden niet veranderen. Al wil ik dat nog zo graag.