#527 Rêverie

In de zeventiende eeuw bestond le théâtre tapageur. Het ging er luidruchtig aan toe en de acteurs keken niet op een overdrijving meer of minder. Het publiek gniffelde. Op Montmartre staat het woord zowat synoniem voor losbandig.

Of we het leven in onze zevende hemel losbandig konden noemen? Door de horige muren van ons gemeubeld huurkamertje zal het voor de buren op momenten wel luidruchtig geweest zijn. Ik was artiest en leed honger. Jij danste in een club op de boulevard de Clichy en had ook honger. Maar we leefden van de liefde. Zeggen ze trouwens niet dat tulpen, seringen en narcissen mooie vrouwen gelukkig maken en is Montmartre niet beroemd om zijn lillas?

Alle plekjes in Parijs kenden we. Enkele baguettes minder en we konden ons weer een zitje veroorloven in het Théâtre Bobino. Als we de botercroissants ook achterwege lieten, lag zelfs Le Palais Garnier in ons bereik, waar de opera La Bohème van Puccini wel op onze lijven geschreven leek.

Nu luister ik naar een andere Bohème, het lied van ene Charles, die blijkbaar in dezelfde schoenen als ik heb gelopen. Zijn idyllisch Montmartre bestaat niet meer, net als het mijne, nu je besloot om andere oorden op te zoeken.

Zoals in het lied zijn de seringen op Montmartre nu verslenst, maar waar ze in volle bloei staan is op Père Lachaise. Mij vind je niet meer op de Place du Tertre, maar op dit kerkhof, waar ik de graven van beroemdheden op doek zet.

Ik heb er het raden naar voor wie je nu danst, maar ik hoop dat die mec weet hoe hij je gelukkig kan maken. Waarom het tussen ons mis liep, is mij nog steeds een raadsel, maar weet dat je voor mij blijft dansen, dans mes rêves.