#525 Kanker

Soms stel ik me het leven voor als een school. Ik redde me goed alleen, had ik het daar maar bij gelaten. Met vrienden maken begon ik rijkelijk laat, om te concluderen dat vrienden blijven een heel andere module is. Een waarvoor ik niet ben ingeloot. Soms stel ik me voor dat ik nu bij loslaten ben aanbeland. Dat het me niet lukt, dat ik het niet durf, dat ik het niet wil. En dat jij daarom nu dood moet. Alsof het universum mijn lafheid niet langer kan aanzien en me, als het dan niet goedschiks lukt, dan maar kwaadschiks een handje helpt. Ik heb me afgevraagd of ik daar dankbaar voor moet zijn. Of het dan makkelijker wordt. En ik walg van mezelf om die gedachte, en omdat ik het weer over mij maak. En als het dan toch over mij moet gaan, dat ik nog wel een paar dingen weet. Hard en scherp zoals niemand anders dat beter kan. Ik pijnig mezelf met het venijn dat ik ken en dat vertrouwder voelt dan het zeer van al de dingen die ik niet weet en niet begrijp. Laat me het bange kind sussen, om het niet te hoeven zijn.