#524 Zichtbaar zijn

Dat ik niet goed zie, was tot voor kort onzichtbaar. Nu kunnen we er geen van allen meer omheen, tenminste dat is de bedoeling. Het uitklapmechanisme van mijn witte stok hengelt herinneringen naar boven: warme zomers in de tuin van mijn ouderlijk huis, mijn vader die in zijn goede pak op het door de sproeier zompig geworden grasveld haringen in de grond stampt. Hoe echt kamperen ging wist ik destijds nog niet, dat deden we nooit. Dat surrogaat heeft mijn kampeerhonger goed gestild. Ik voelde mij groot en sterk wanneer ik de tentstokken in elkaar liet schieten en ze aan mijn vader gaf.

Met mijn huidige witte exemplaar voel ik me een stuk kwetsbaarder. Automobilisten en fietsers zien hem ondanks zijn reflecterende rode ringen regelmatig over het hoofd. Op die momenten ben ik blij dat ik niet volledig op dit hulpmiddel ben aangewezen. Het idee is dat de stok als een staf van Mozes de zee van wandelaars, fietsers en overig verkeer doet splijten, in de praktijk werkt het minder efficiënt. Weggebruikers, vooral het langzaam voortbewegende soort, hebben vooral oog voor het mobieltje in hun handpalm. Ik heb tot nu toe niet het lef gehad het tot een botsing te laten komen, al wordt de verleiding met elke bijna-botsing steeds groter.

Het zo door het dorp bewegen vergt een dapperheid die ik nog verder moet ontwikkelen. Situaties te over om dit te trainen. Zo zwaaide een pubermeisje fanatiek naar me, niet met de vriendelijke blik van een attente buurtgenoot, maar met een baldadige zie-mij-eens-stoer-zijn-grijns in een poging haar vriendinnen te imponeren. ‘Die blinde kip ziet het toch niet’ leek ze te denken. Wist ik maar iets te zeggen, ad rem ben ik helaas nooit geweest. Aan de andere kant van het spectrum zijn er de overijverige hulpvaardigen, altijd bereid je daar te brengen waar je niet wezen moet. Gelukkig is er meestal sprake van een gulden middenweg en staan de mensen mij toe die te bewandelen. Het voelt nog onwennig de stok naar voren te steken en deze halverwege het zebrapad weer naar de grond te richten. Ik kom mezelf soms voor als een tovenaarsleerling die de spreuk vergeten is. Saai is het in elk geval niet. Ik leer de buurt weer op een heel andere manier kennen. Ik zie dingen die ik voorheen nooit zag.