#524 Engelandvaarders

De riem schuurt langs mijn kin. Jim loopt langs stoelen, trekt aan gordels en knikt. Iedereen zwijgt en de spanning hangt in de lucht. Het enige geluid dat overal doorheen dringt is het brommen van de propellers. Iemand brult iets over het geluid heen en het vliegtuig begint te rollen. De machine maakt een lome bocht en springt daarna als een wild beest vooruit. Ik word in mijn stoel geduwd alsof mijn lichaam liever op aarde wil blijven. Dan, net zo plotseling als het begon, neemt de spanning af.

'Lady's and gentlemen welcome aboard. Thanks for choosing RAF for this flight.'

De stem van Jim klinkt blikkerig. Mijn Engels is nog niet best, maar iedereen aan boord herkend dit als teken om zijn positie in te nemen. Sam, de andere Nederlander is de bommenrichter en moet wachten. Ik stommel naar achter en daal af in de glazen koepel. Beneden me is bijna alles donker. Sommige silhouetten op de grond zijn nog donkerder, met af en toe de flonkering van een lampje. Dat moeten de kleine dorpjes zijn die zo knus in de Britse lappendeken liggen. Overdag zie je ze duidelijk, maar nu lijken het net zwarte gaten in een heelal dat ondersteboven hangt. Sam duikt naast me op en bied een sigaret aan. De rook vult mijn longen als we bij de zee aankomen. De krijtrotsen steken licht af tegen de zwarte golven.

'Hopelijk kunnen we snel weer via het water oversteken.'

Sam knikt zwijgend. Ik mis de zee. Pa nam me al mee op zijn vissersboot. Vandaar was het een kleine stap naar de vrachtschepen. Wekelijks maakte ik de oversteek, en de zee werd mijn thuis. Vanaf zo hoog lijkt de zee zo gedwee, zo mak. Miniatuurgolfjes rollen met wazige witte koppen tegen de grijze speelgoedbootjes. Alles lijkt zo kalm en vredig zo hoog, terwijl diezelfde zee zo wreed kan zijn.

Sam is weer in de buik van de Lancaster verdwenen. Ik probeer aan de kleur van het water te zien of we al bij de kust komen. 'Messerschmitt!' De rauwe kreet verscheurt de stilte. Ik wacht op de paniek, maar een vreemde kalmte vult mijn hoofd. Rode lichtflitsen kleuren de lucht. Voordat ik terug kan schieten ontploft de rechtervleugel en een regen van scherven barst door de cabine. Rook en chaos vullen de lucht. Geschreeuw klinkt in de verte. Mijn handen zoeken naar de parachute. De zee wacht.