#524 Wonderlijke witte wereld

Ik open mij de deur en stap een wonderlijke witte wereld in. De zon straalt en toch vallen er ontelbare sneeuwvlokje, welke tintelen op mijn blote wangen. Hoe kan ik dit gemist hebben tijdens het thuiswerken? Verderop zie ik een buurvrouw als Bambi de straat oversteken, terwijl ze haar fiets als redmiddel gebruikt. Fietsen is dus geen optie, dat wordt met de auto. Dan valt mijn oog op de oude slee, hoog bovenop de kast. Na wat trekken en duwen val ik achterover met de de slee bovenop me. Hij is kapot, ik gelukkig niet. Vervolgens valt er een tas bovenop me, waar een sneeuwschoen uitvalt. Precies wat ik nodig had. Gelukkig heb ik goede grip en loop ik niet als Bambi over straat. Mijn wangen worden warm en koud tegelijkertijd, wat een heerlijk gevoel.

Mijn gebruikelijke fietspad is zo ijzig, dat ik een short cut over een grasveld neem. Mijn stappen veranderen in een ritmisch geknisper. Het grasveld gaat over in een park waar ik al jaren niet meer ben geweest. Alles is glinsterend wit en wat zijn die bomen hoog! Hoe oud zouden ze eigenlijk zijn? Ik loop over een paadje en mis het geluid van het knisperende gras, dus vervolg ik mijn weg off road. Wanneer ik achter mij kijk, zie ik dat ik een spoor achterlaat in deze witte wereld. Komt hier ooit wel eens iemand? Het is hier extreem rustig. Dan lijkt het ineens alsof ik door een witte tunnel loop, zo mooi staan de bomen over elkaar heen gebogen. Zachtjes bewegen de takken, waardoor de sneeuwvlokken alle kanten op dwarrelen. Het is een magisch moment en er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht. Met mijn armen in de lucht draai ik een rondje en ik voel mij als een kind zo blij. Is dit nou vrijheid blijheid? Ik hoor vogeltjes fluiten en natuurlijk het geknisper van mijn stappen, maar voor de rest is het stil. Waarom kom ik hier eigenlijk nooit? Het is werkelijk prachtig, zo heerlijk vredig. Ik loop genietend van al het moois om mij heen. In de verte hoor ik lachende kinderen, de school komt dichterbij. Op het schoolplein vliegen de sneeuwballen in het rond. De kinderen kijken zo gelukkig, ikzelf inclusief. Morgen ga ik zeker weer door het park. Of het nou een wonderlijke witte wereld is of niet.