#524 Happy end
Het is een kinderdroom die uitkomt. Vroeger, starend uit mijn slaapkamerraam, kon ik al opgaan in dit idee; ik zou mijn raam wagenwijd open zetten, met een trapje omhoog klimmen, plaatsnemen en dan helemaal naar beneden glijden, de tuin in. En nu, nu ik achtenzeventig ben, heb ik die droom verwezenlijkt.
“Voor de kleinkinderen”, zei ik tegen de tuinman. Ik gniffel om mijn eigen ondeugd.
Ik zal nog steeds braaf met de trapliften naar boven gaan, tergend langzaam langs alle portretten aan de wand. Maar naar beneden kan ik nu glijdend, zo vanaf mijn kleine balkonnetje, om met een grote bocht uit te komen voor mijn eigen achterdeur. Waar ik eerst nog stond te gniffelen, begin ik nu te giechelen en dan te bulderen van de lach. Kijk dit, in mijn tuin!
Ik open de deur naar het balkonnetje. Even om me heen kijken of niemand het ziet. Het leven wordt er niet leuker op met alle fysieke beperkingen, en die bekrompen buren zouden de politie nog kunnen bellen.
“Hallo, ja met Miep, mijn buurvrouw van de overkant gaat op een glijbaan. Wat zegt u? Nee, niet in de openbare ruimte, de glijbaan in haar eigen tuin! En ze is achtenzeventig! Niets voor de politie? Achtenzeventig zeg ik u! Straks breekt ze nog iets! In haar eigen tuin ja, ja, nee natuurlijk. Ik kan ook haar thuiszorgorganisatie even bellen”.
En die komen vast wél kijken en mij op het hart drukken vooral veilig en behoedzaam te bewegen, want stel dat je doodgaat zeg, nee, dan kun je beter nog jarenlang in een stoel zitten vegeteren.
Beslist niemand mag het zien. Het stiekeme doet me weer kind voelen.
Ik zie nu hoe mooi ik eigenlijk uit kan kijken vanaf hier. Een merelnestje hoog in de klimop. Ah, een bal boven op de heg. In de verte fietst Keessie op zijn driewieler. Keessie is geen peutertje, maar mijn 88-jarige buurman. Kwijlend trapt hij zichzelf naar de supermarkt. Wat doen we onszelf aan met al die gezondheidszorg. Driewielers, rolstoelen, duofietsen, rollators, operaties, pillen, steunkousen, douchekrukken, trapliften… Vreselijk. En niet langer mijn pad!
Blij richt ik me op mijn glijbaan. Ik ga zitten, pak de stang boven mijn hoofd en duw af. Een euforisch ogenblik lang voel ik de kriebels van vroeger in mijn buik, ik zweef!
Dan duizeligheid, een lompe landing, pijn op mijn borst. Zwart.
Hoi Anneke, de ongemakken…
Lid sinds
5 jaar 6 maandenRol
Hoi Anneke, de ongemakken van het ouder worden. Grappig dat je hp haar droom verwezenlijkt met die glijbaan. Het idee en de fantasie is zeker origineel. Jammer dat ze er niet vaker meer van mag genieten. Graag gelezen.
Twee keer slaapkamerraam achter elkaar zou ik vermijden. De tweede keer kan prima het raam zijn.
hoe ik mijn slaapkamerraam wagenwijd open zou zetten, met een trapje omhoog zou klimmen, plaats zou nemen en dan helemaal naar beneden zou glijden, de tuin in. ---> deze zin zou krachtiger lezen door "zou" te verminderen. Misschien:
Ik zou mijn slaapkamerraam wagenwijd openzetten, met een trapje omhoog klimmen, plaatsnemen en dan helemaal naar beneden glijden, zo de tuin in.
En nu, nu ik 78 ben, nu heb ik er één. ---> door de accent aigu op de e hoeft niet. Door dat accent leest het als een telwoord. (nu heb ik 1 glijbaan ipv 2). Drie keer "nu" in zo'n korte zin leest niet fijn. Getallen schrijf je in een verhaal doorgaans voluit.
Krachtiger leest het: Nu ik achtenzeventig ben, heb ik er een.
Ah, een bal bovenop de heg. ---> boven op. Als er niets meer achter komt, schrijf je het aan elkaar.
De bal ligt bovenop.
Driewielers, rolstoelen, duofietsen, rollators, operaties, pillen, steunkousen, douchekrukken, trapliften..Vreselijk. --> een beletselteken bestaat uit drie puntjes. Als vreselijk nog bij de zin hoort, dan mag het kleine letter. Als het een nieuwe zin is, hoort er nog een spatie voor vreselijk.
Fief, hartelijk dank voor…
Lid sinds
2 maanden 3 wekenRol
Fief, hartelijk dank voor jouw uitgebreide reactie en oplettendheid. Ik heb e.e.a. aangepast. Nog even wat geknutseld aan een paar zinnetjes. Een in plaats van één vond ik niet zo mooi staan. Helemaal eens met je idee van de zin krachtiger maken, al dat ‘zou’ kon er zo uit!
Hoi Anneke, Ik wilde zeggen…
Lid sinds
4 jaar 3 maandenRol
Hoi Anneke,
Ik wilde zeggen wat een enorm grappig verhaal. De onschuld, het plezier en het maffe spat ervan af. Maar dan dat slot... Daar ging mijn eerste indruk.
Persoonlijk had ik liever een happy end gelezen op deze vrolijke en originele insteek, maar schrijftechnisch sta je helemaal in je recht en heb je alles goed uitgewerkt. Je benoemt wel degelijk wat er mis kan gaan en waar je hoofdpersoon bang voor is, dus het komt niet uit de lucht vallen en sluit zelfs aan bij de zorgen van de 'vervelende' buren.
Wat dat betreft ben je er goed in geslaagd om een verhaal met twee gezichten te schrijven, waarbij beide gezichten goed in dienst staan van het geheel en daar allebei een goede plaats in hebben.
Knap gedaan!
Groet,
Nadine
Hi Nadine, ik vond het heel…
Lid sinds
2 maanden 3 wekenRol
Hi Nadine, ik vond het heel prettig om deze vrouw op leeftijd een vrolijke tijd te geven. Ik heb ook getwijfeld over een blije landing in de zandbak, maar anderszijds ging ik haar al schrijvende een vrolijke dood gunnen en niet het vooruitzicht van een langzaam aftakelend eind, dat vindt ze namelijk vreselijk! Dankjewel voor je feedback!