#524 Ver dwalen

Ver dwalen   

De metro gaat niet verder, vertelt een blikkerige, Franse stem. Geïrriteerd rent Lotte met vele anderen de trap op. Eenmaal buiten kijkt ze naar de monumentale gebouwen met klassieke uitstraling en uitbundig gedecoreerde gevels. Haar irritatie verdwijnt op slag. Ze houdt van neobarok, de grote panden van wit zandsteen met de ranke smeedijzeren balkonnetjes. De felle zon werkt verblindend en als ze weer voor zich kijkt, verbaast ze zich over de enorme breedte van de laan, die wordt geflankeerd door hoge platanen in vele groentinten. Ze snuift de geur van de warme stad op, stof kriebelt in haar neus, en voert haar bestemming in op haar telefoon. Vervolgens typt ze een berichtje naar haar collega’s dat ze een half uurtje later is en begeeft zich tussen de mensenmassa. 

Ze probeert zich af te sluiten voor het internationale geroezemoes en te genieten van de het openluchtmuseum dat Parijs is. Voor haar doemt de Arc de Triomphe op, hier moet ze  volgens haar telefoon rechtsaf. Korzelig swipet ze de navigatie weg als ze zich veel meer voelt aangetrokken tot de lange laan links van haar. ‘Klaar met commando’s,’ roept ze haar telefoon na als ze hem in haar tas laat glijden. Halverwege de avenue passeert ze een hotel met in livrei gestoken valet parkers die haar van top tot teen – en terug – bekijken. Ze negeert de mannen met opgeheven kin.

Bij de Seine aangekomen, slaat ze linksaf. Iets verderop houdt ze stil voor een imposant gebouw van architecturale allure. Théâtre des Champs-Élysees. Haar mond valt open, hoelang werkt ze nu in de lichtstad? Waarom ziet ze dit nu pas? Bijna omvergelopen, door wellicht een toerist, komt Lotte terug in de realiteit. Ze klemt haar tas goed onder haar arm en trekt haar vestje recht.  Op dat moment passeert haar een jonge vrouw. Met haar rechte rug, ranke hals en tien-over-tien voeten overduidelijk een danseres. De lange camelkleurige zomermantel geeft haar iets statigs. Voordat ze het theater betreedt, draait ze Lottes kant op waarbij nonchalant opgestoken honingkleurige haren losraken. De vrouw schenkt haar een glimlach en duwt dan tegen een van de zwarte, met messing bezette, deuren. Lotte haalt haar mobieltje uit haar tas. ‘Sorry lieve collega’s, ik heb een dwaaldag,’ tikt ze vliegensvlug. Ze kan alleen maar hopen op begrip als ze de telefoon uitschakelt en haar onbekende weg vervolgt.