#520 - Onder het Dak van Verleden Tijden

Titel: Onder het Dak van Verleden Tijden

Tegen het einde van augustus hing een regenachtige sluier over Ville-Fou, een dorp dat zich vastklampte aan de Franse Pyreneeën als herinnering aan vervlogen tijden. Hier was een goede buur vaak een verre nicht, overstemde het gekakel van kippen het gelach van kinderen, stond het aantal babyshowers in schril contrast met de talrijke begrafenissen en ging hotel Livres gebukt onder leegstand. De regen viel in dikke sluiers alsof de hemel zelf het dorp probeerde weg te vagen. Ooit was Ville-Fou een levendige broedplaats voor jong literair talent. Een ontmoetingsplaats voor schrijvers met ambities die hoger reikten dan de bergtoppen. Nu had het dorp meer hectaren aan verlaten land dan stoute dromen. Michel, diep verzonken in een versleten fauteuil, streek over de leren kaft van Les Misérables. Hij had al ruim een jaar geen gasten ontvangen. Aan zijn voeteneind lag Sam, een gerimpelde Bourdeauxdog met gevorderde artrose, die zelfs droog stonk naar natte hond.

‘Niemand bewaart een geheim ooit zo goed als een kind.’, las Michel. 

Sam, in een fase tussen waken en slapen, gromde instemmend. Hij had al een jaar geen inkomen, toch bracht de lokale bakker om de twee dagen een stokbrood. In ruil daarvoor mocht zijn zoon - die meer weet van geladen moleculen dan van goede manieren - gebruik maken van de bibliotheek. Maar aangezien de bakkerszoon het dorp en bakkersambacht verliet, moest Michel wat anders verzinnen. Sinds de slager drie jaar geleden zijn Boucher verkocht, maakte hij weer gebruik van zijn jagersvergunning. Maar om naast een moestuin op een akker graan te verbouwen leek zelfs Michel een berg te ver. Leegstand was al langer een probleem. Mensen vermeden het slecht onderhouden hotel dat niet te vinden was in reisgidsen. Het slapende mannetje op de wegwijzer aan de route ancien maakte geen indruk op het internet. Het hotel verkopen was geen optie. Ondanks zijn apathische gezichtsuitdrukking en bromstem, was het hotel verkopen geen optie. Als laatste kapitein van bloedlijn Carton bleef hij trouw aan zijn overgrootvaders nalatenschap. 

Michel las verder: ‘Hij slaapt. Hoewel het lot hem vreemd bedeelde, leefde hij. Hij stierf toen zijn taak volbracht was…’

Op zolder sloeg de bliksem in. Sam blafte binnensmonds. De wandelstokbehoeftige hotelbezitter had één keer in zijn leven het dorp verlaten. In de familiebibliotheek, waar hij als kleine jongen geobsedeerd raakte door literatuur en van zijn opa de kunst van boekrestauratie leerde, lagen stukjes van de wereld verzameld. Hij herinnerde zich de kinderboekmiddagen, passanten die hun boeken ruilden voor een gevulde maag, en de schrijvers met manuscripten die hij inbond tot de eerste versies van hun boek, de zaterdagclub met literair talent of vooral fantasierijke jongeren. Maar van al het gepasseerde leven in het Livres, waren alleen de boeken gebleven. Plotseling, door het monotone geluid van de regen, rinkelde de bel aan de voordeur. Sam kwam overeind, blafte twee keer, zakte door zijn poten en ging - met zijn mondhoeken tegen de natte strepen op de vloer - weer liggen. Langzaam opende de deur, een hand, klein en fragiel als een rups in een cocon, zette zich af tegen de deurpost. In een vacuüm tussen verleden en toekomst hield Michel zijn adem in. De haren van de vreemdeling plakten aan zijn even witte gezicht. In het kaarslicht leek hij net een kale lilliputter. Als een natte hond schudde hij zijn haren los. Zijn gast, was pas een kind.