520 - Onverwacht bezoek

‘Ja,’ dacht Peter-Paul: ‘ja, het was gezellig geweest. Misschien had ik dat laatste glaasje wijn beter niet kunnen doen, maar….’ Peter-Paul zwalkte met wat halflege wijnglazen naar de keuken. Op de drempel schampte hij met zijn schouder een deurpost en stootte daarna tegen de rugleuning van een stoel. Met meer geluk dan wijsheid bereikte hij het aanrecht. ‘En de rest….die komt morgen wel.’ Terwijl hij de keuken verliet hoorde Peter-Paul hoe de stilte van de nacht werd doorbroken door een auto die op hoge snelheid dichterbij kwam. Vast Sophie. Die is vast weer iets vergeten. Peter-Paul keek om zich heen, in de buurt van de eettafel lag niets. Op weg naar de gang gleed het schijnsel van twee koplampen over het plafond. Een portier sloeg dicht en iemand drukte hard op de bel om vervolgens fanatiek op de voordeur te bonzen. Voor Peter-Paul klonk het alsof de voordeur uit de sponning werd geslagen. Geïrriteerd opende hij zijn voordeur: ‘Moet het stuk Sssophie?’ hoorde hij zichzelf met dubbele tong zeggen. Toen hij opkeek schrok hij van een hem onbekende man. De man negeerde zijn vraag. Hij keek Peter-Paul strak aan en noemde toen een naam die Peter-Paul maar half verstond. Terwijl hij die naam probeerde te reconstrueren, ging de man verder en zei in rap tempo iets over een afdeling van departement zo-en-zo. Het duurde even voordat Peter-Paul doorhad dat ‘…klaar om te gaan?’ zijn slotwoorden waren en dat er nu iets van hem werd verwacht. De wijn stond helder nadenken in de weg. Toen hij zichzelf: ‘Nou..eh...nee eigenlijk niet’ hoorde zeggen was Peter-Paul desondanks een beetje teleurgesteld in zichzelf. Er volgde een korte, ietwat onaangename stilte. De man kwam een stap dichterbij. ‘Helaas is dat geen optie meer. Pak snel uw spullen, we moeten echt gaan.’ Om duidelijk te maken dat tegenspraak niet werd geduld, draaide hij zijn hoofd in de richting van de auto. Peter-Paul volgde zijn blik en zag nu pas dat er een donkere SUV met draaiende motor op zijn oprijlaan stond. ‘Gaan? Sspullen? Waar gaat dit allemaal over beste man?’ De man draaide zijn hoofd weer terug en haalde diep adem. ‘Luister, u moet nu echt snel uw spullen pakken en instappen. We hebben niet veel tijd meer. Het is zover, ze…zijn…geland.’ Op de achtergrond bromde de motor van de stationair draaiende SUV. Peter-Paul voelde hoe gevoelens van bezorgdheid de overhand kregen op de wijnroes. ‘Waar gaat dit in hemelsnaam over?’ ‘Professor Hobbema’ antwoordde de man en hij verhief nogmaals zijn stem ‘Als u niet vrijwillig meegaat, zijn wij genoodzaakt u tegen uw wil mee te nemen. Voor u tien anderen dus of u stapt nu in of u….’ Peter-Paul onderbrak de man: ‘Ik ben bang dat ik moet bedanken voor uw aanbod. Ziet u professor Hobbema woont namelijk daar op nummer vijftien.’ Peter-Paul wees in de richting van het huis van zijn buren. ‘Dit is nummer veertien.’ De teflonlaag van de man smolt als sneeuw voor de zon. ‘U bent niet Jan-Arend Hobbema?’ ‘Nee!’ zei Peter-Paul, ‘Jan-Arend woont op Vijf-Tien en ik woon op…’ De man had zich al omgedraaid. Gehaast zag Peter-Paul hem in de SUV stappen, het portier dichtslaan, waarna de auto optrok en zijn oprijlaan afstoof. Peter-Paul zag de auto rechtsaf slaan. Buiten zijn zicht hoorde hij de SUV voor het huis van de Hobbemaatjes remmen. De volgende dag stond er een Te Koop bord in de voortuin van Dijkweg 15.