#519 Boventallig

‘Goedemorgen lief, twee jaar alweer, time flies, raar toch hoe dat werkt?!’

‘Dag schat, zeg dat wel, de inwerkperiode hebben we in elk geval ruimschoots overleefd.’

‘Een goed begin is het halve werk zeggen ze. ;-) Over werk gesproken, heb je je weer vermaakt?’

‘Het is een gekkenhuis, alle dagen overwerk, ask no more.’

‘Wanneer kom je weer een keertje bij mij ‘overwerken’? Dan praat je me bij over al je, al dan niet werkgerelateerde, stress en daarna werken we ons weer eens lekker uit onze broeknaad.’

‘Dat klinkt geweldig, maar ik weet niet of het gaat werken. De muggen, het slechte slapen, mijn werk, de drukte thuis, moeilijk moeilijk, het werkt allemaal door. Ik voel me zo onderhand volledig burned out.’

‘Dat snap ik. Je vrouw, je andere vriendin, en dan ik nog, jij komt echt om in het werk.’

‘Je weet niet half! En ik houd trouwens niet van half werk, maar stel je voor, het 24/7 emotioneel beschikbaar zijn, de communicatie, alles in drievoud. Vergeet het nattevingerwerk niet.’

‘Say no more. Vele handen maken licht werk.’

‘Hihi.’ (Merk op: dat was een werktuiglijk lachje.)

‘Laat me raden, het werk overspoelt je?’

‘Pfff, die grappen van jou, ze werken voor geen meter, maar het blijft geweldig dat je ze zelf zo leuk vindt.’

‘En mij, vind jij mij nog leuk?’

‘Zeker vind ik je leuk, maar het is zoveel bij elkaar, ik wil gewoon niet dat het voelt als huiswerk.’

‘Relaties zijn nu eenmaal hard werken soms.’

‘Luister nou naar me, ik vrees dat onze liefde in de onvoltooid verleden tijd staat.’

‘Wat zeg je daar? Meen je nou dat je onze werkzaamheden wilt afronden?’

‘Sorry, het werkt zo niet langer, mijn oog was groter dan mijn hart en nu ben ik…’

‘Ja ja, overwerkt. Ik begrijp het, Mister Polyamorie, jij bent moe. Laat mij het werk maar afmaken, terwijl jij werkeloos toekijkt. We waren geliefden, zo is het toch?’