# 516 De loodgieter

“Dit was het al”, zegt de loodgieter. “Als je me 50 euro geeft is het goed en ga ik snel naar de volgende klus”. Hij pakt zijn gereedschapskist op en loopt naar de deur.

Bloedheet heb ik het gekregen van het gesjouw met verhuisdozen. Ik trek mijn vestje uit en loop naar de lade waarin het geld ligt. Als ik me omdraai, zie ik zijn veranderde blik. Hij laat zijn ogen even hangen bij mijn borsten. Ineens voel ik me heel bloot in mijn hemdje.

Bij het aannemen van het geld laat hij zijn wijsvinger langs mijn hand glijden. “Merci madame”, zegt hij. Ook zijn stemgeluid is veranderd.

Terwijl hij me blijft aankijken zet hij zijn gereedschapskist weer neer, pakt zijn koffie die er nog stond, leunt tegen de deurpost en neemt een slok.

In razendsnel tempo gaan de vluchtopties door mijn hoofd en realiseer ik me dat ik niet weg kan.

Op intuïtie beslis ik me groot te maken en niet te laten intimideren. Ik ben redelijk lang en, niet onbelangrijk, sterk. Om mijn spierballen te laten zien, til ik een zware doos op. Ik kijk hem recht aan, “dan ga ík snel door met wat ík moet doen”.

Hij laat zijn blik minzaam over me heen glijden.

Als ik de doos heb weggezet en me omdraai staat hij nog steeds met zijn koffie in de hand te kijken. Langzaam zet hij het kopje neer, mij van top tot teen opnemend. Hij maakt zijn gereedschapskist open.
Wat gaat hij eruit pakken? Iets om me mee te bedreigen, neer te slaan?
Ik ga stevig staan, mijn benen stijf van de spanning, klaar voor een vlucht of een aanval.
Hij pakt zijn autosleutel uit de kist.

“Zoooo”, zegt hij langgerekt, “Moet jij nog ergens zijn vandaag, lady?”
“Ja, zometeen kickbokstraining” inventariseer ik.
We kijken elkaar aan. Het duurt lang. Ik ga niet wegkijken.
Hij bukt nog eens, pakt zijn gereedschapskist op en begint te lopen. Naar de uitgang.

Dan draait hij zich weer om, “Ik denk dat mijn pijpsleutel nog binnen ligt”.
Pijpsleutel, echt?
“Ga maar zelf kijken”, zeg ik en stap snel langs hem heen de deur uit.

Die sleutel heeft hij snel gevonden.

Zo gauw hij over de drempel is, stap ik naar binnen, gooi de deur dicht, waarom klemt die zo, het geschreeuw, de vuile vingertop aan deze kant. Ik gil en duw de deur met mijn rug nog harder dicht. Dan bel ik met trillende handen 112.