#516 Kennismaking

We bewonen een huurhuis  in een landelijke gemeente, net buiten de grootstad. Om meer te bewegen, doe ik wekelijks gymnastiek in groepsverband in de turnzaal van het lokale schooltje. Sommige oefeningen worden in duo uitgevoerd. De dorpsgenoten kennen elkaar en vormen snel paren, behalve één iets oudere man blijft over en wordt dus mijn partner. Pas na de derde sessie wordt mij ingefluisterd dat het de pastoor is.

Beroepsbezigheden verhinderen mij verder aan het turnen deel te nemen. Een drietal jaren later wordt op zaterdag aan de deur gebeld. Het is mijn vroegere turnpartner. Hij herkent mij niet. Niettegenstaande onze streng katholieke ouders, hebben mijn vrouw en ik het geloof afgezworen. De kinderen dopen, om de kerk in het midden te houden en de lieve vrede te bewaren, zijn de laatste devote daden die wij stelden.

“Ik dacht even kennis te komen maken. Jullie wonen hier al een tijdje, toch?” steekt de man van wal.
Ik gebaar dat ik de geestelijke nooit gezien heb en antwoord laconiek: “Dat zal straks vier jaar zijn, mijnheer. Mag ik weten wie u bent?”
“Excuseer, ik ga er steeds vanuit dat men mij kent van de diensten in de kerk.”
Toegegeven, er staat hier een bijzonder mooi dorpskerkje, maar diensten wonen wij er niet bij.
“Ik ben hier pastoor, maar jullie gaan misschien naar een andere kerk uit de buurt?  Zijn jullie afkomstig uit de streek?”
“Wij zijn inwijkelingen, maar uitleggen waar wij vandaan komen zou ons te ver leiden. Zo is mijn vrouw in het vroegere Belgisch Congo geboren, dus …”
Mijnheer pastoor trekt zijn wenkbrauwen op: “Zo, interessant, is uw echtgenote dan …?”
“Neen, ze is blank, niet zwart, dat is toch wat u wilde vragen?”
“Ach, mijnheer, de wegen van de Heer leiden langs vele paden, nietwaar. Hebben jullie kinderen?”
“Ons oudste dochtertje is zes en de jongste wordt drie.”
“Dan is er eentje dat straks zijn eerste communie doet?”
“Ik vrees van niet. Trouwens als u haar zieltje had willen winnen, had u eerder moeten langskomen. Vindt u zelf ook niet dat u schromelijk laat bent om met uw potentiële parochianen kennis te komen maken. Het dorp is toch niet zo groot?”
De onwennigheid viert nu hoogtij. 
“Wij doen ons uiterste best mijnheer, maar ik ga u niet verder ophouden. Ik wens u en uw familie een gezegend weekeinde toe.”
“Wilt u ophouden? Mij goed. Ook een zalig weekend toegewenst.”