Lid sinds

2 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Schrijfopdracht 514: Ik ben niet gek!

17 juli 2024 - 17:27

 

Ik ben niet gek!

Het maakt niet uit wat ze allemaal zeggen. Vandaag ga ik met de auto naar mijn vriendin in Den Helder. Mijn kinderen zeggen dat ik niet meer auto kan rijden. Waarom zou dat niet kunnen? Ja, ik weet ook wel dat ik laatst verdwaalde, maar toen had ik even niet opgelet. Dat zal nu niet gebeuren.
Ik verheug mij zo op het weerzien met Annie, dat ik geen hap door mijn keel krijg. Straks zeggen ze dat ik niet goed meer voor mijzelf kan zorgen en geen eten meer klaar kan maken. Wat een onzin. Ik neem de boterham wel mee in de auto.
Als ik naar buiten loop, zie ik de buurman naar mij kijken. Ik zwaai vriendelijk. Vooral normaal blijven doen. Hij mag niet denken dat er iets niet klopt. Het lukt mij om de garagepoort te openen. Zie je wel, niets aan de hand. Ik stap in de auto en leg met tas met de boterham op de rechter stoel.
Zo, nu gewoon instappen. Ik zie de buurman toekijken. Ga toch weg man, ik kan dit prima. Gordel om. Haha, dat weet ik echt nog wel.
Ik start de auto. Hè, waarom doet deze niets? Nog maar eens proberen. Nog niet. Verdorie, nog eens proberen. De buurman is gelukkig weggegaan. Nog eens proberen, nog eens proberen, nog eens proberen. Ik word er moe van. Even mijn hoofd op het stuur laten rusten.
Ik hoor een bekende stem roepen: “Mam, mam, wordt eens wakker.”
Tim opent de autodeur. “Wilde je ergens heen, mam?”
“Ik wil naar Annie in Den Helder.”
“Maar mam, Annie is 5 jaar geleden overleden.”
Wat zegt hij nu, is Annie dood? Ik moet ervan huilen. Dat wist ik niet. “Waarom heeft niemand mij dat verteld?”
“Maar mam, wij zijn samen naar de begrafenis geweest. Kom nu maar mee naar binnen. De buurman zegt dat je al 1 uur in de auto zit. De auto doet het al lang niet meer. Kom, je bent helemaal koud, ik zal een kop thee voor je zetten.”

Ik ga met Tim mee naar binnen. Hij maakt een lekker kopje thee voor me. Wat ben ik moe. Tim zegt dat mijn tas helemaal vol pindakaas zit. “We moeten praten, mam. Dit kan zo niet langer. We hebben een mooie plek in een verpleeghuis voor je gevonden. Vanmiddag gaan we kijken.”

 

Lid sinds

2 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
17 juli 2024 - 17:29

Hoewel deze opdracht al verlopen is, wilde ik mijn verhaal toch posten. Ik ben hierbij bewust uitgegaan van een dementerend persoon. Ook een manier van verwardheid, waarbij goede en mindere goede momenten zich afwisselen en de minder goede momenten steeds meer gaan overheersen. Ik ben benieuwd of nog iemand hierop reageert.

Gi

Lid sinds

7 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 juli 2024 - 17:44

Er is een rubriek voorzien voor deelnames aan vroegere opdrachten maar meestal blijven die zonder reactie. Nu gaat jouw verhaal staan tussen de verhalen van de nieuwe opdracht, waaraan je sinds gisteren kan deelnemen. Deze bijdrage toont alweer aan dat je zondermeer schrijverstalent hebt, dus opnieuw meedoen maar.