#514 Kantoor perikelen

Met een klap gooit Max, mijn manager, nieuwe dossiers op mijn bureau. ‘Vandaag moeten ze af', met een frons staart hij naar de stapel van gisteren. 
‘Geen probleem Max’, wanneer de dag twee keer zolang zou duren. Ik weet dat ik niet de snelste ben. 
'Weet ik toch', zijn handen steunen op mijn bureau en hij probeert mijn blik te vangen. Zijn zure adem maakt mij misselijk. 

Rillend trek ik het sjaaltje strakker om mijn hals, iemand heeft de airco weer aangezet. 'Hop, hop, aan de slag', spreek ik mijzelf vermanend toe en vermoeid pak ik de bovenste map. Waarom hebben we die scanner nog niet aangeschaft? Te duur, zeggen ze, alsof ik niets kost. Het voelt zo zinloos. Het werk moet af om geen achterstand op te lopen, maar niemand kijkt die dingen ooit nog in. Archiveren, ammehoela! Kan het niet gewoon in een ouderwetse klapper? Maar wie luistert nou naar mij? 
Mijn hoofd klopt als een bezetene, met mijn handen masseer ik mijn slapen. Eerst een dubbele paracetamol. 

Half één, Frank steekt zijn hoofd om de deur. 'Ga je mee wandelen?' 
Verontschuldigend gebaar ik naar de torens papier. 
'Zo makkelijk kom je er niet vanaf', Jacqueline pakt me bij de arm. 'Zonder frisse lucht en beweging lukt het vanmiddag toch niet.' 
Ze heeft gelijk en ik laat mij gewillig meetronen. 
Jacqueline babbelt honderduit. Haar woorden vormen zich tot een brij. Ik volg het niet, maar ze praat zo vriendelijk dat het voelt alsof ik mij even nergens druk om hoef te maken. 

Na een half uurtje installeer ik mij weer achter mijn bureau. De stapel dossiers lijkt gegroeid. 
Waarom zit Robert altijd zo irritant met zijn balpen te klikken. Ik kan de dossiers ook niet meer invoeren, zou iemand dat merken? Zelf zou ik daar wakker van liggen, maar slapeloze nachten heb ik toch al. Welke idioot heeft die fucking radio harder gezet!? 
Ik probeer de allesomvattende vermoeidheid te negeren. 
Nee, geen bladblazers, wie heeft die kut dingen ooit uitgevonden!? Met een ruk sta ik op, smijt het raam en de deur dicht. Alles klinkt nu gedempt. Maar mijn hart, dat als een razende tekeer gaat, bonst allesoverheersend. 
Hoe heerlijk zou het zijn als ik mijn hoofd los kon schroeven. Even gedachteloos zijn, geen geluiden, gewoon rust. Ik laat mij door mijn benen zakken, sluit mijn ogen en ga languit op de grond liggen.