#514 Bezopen

Bezopen

De fietsenkelder is groot. Hij biedt plaats aan de rijwielen van een paar honderd studenten. De geur van schimmel mengt zich met de geur van urine en het schoonmaakmiddel dat ik in een ruime hoeveelheid aan het lauwe water in de emmer heb toegevoegd. Met de mop poets ik op de vlek, die mogelijk onderdeel van het spoor is, dat ik achterliet op weg naar mijn kamer boven.

‘Zo, jij was dronken!’ werd ik nauwelijks een uur geleden onthaald in de gezamenlijke keuken. 
‘Je wilde niet met je hoofd van de toiletpot. Volgens mij merkte je niet eens dat ik doortrok. We konden je tocht hierheen helemaal volgen.’
Vier lachende gezichten op mij gericht. 

Ik herinner me dat ik wakker werd, met mijn hoofd op de witte rand van het aardewerk. De bril omhoog. Stekende pijn. Douchen, aankleden, drie keer tandenpoetsen en naar de keuken om te eten. Ik wist dat hoon mijn lot zou zijn.

Ik kijk staand in het midden van de stalling, van de deur naar buiten, richting de doorgang waarachter de trappen naar de woonvertrekken zich verschuilen. Ieder plekje dat ik achtergelaten kan hebben, poets ik grondig schoon.
Langzaam deint de herinnering aan de voorbije nacht weer terug in mijn hoofd. De laatste slok wodka, waarvan het effect me in paniek naar buiten dreef. De slalom van mijn tocht naar huis, waarbij de enige obstakels die ik tegenkwam, mijn verstoorde zintuigen bleken. Het bankje waar ik voor onbepaalde tijd zat, in de hoop genoeg kracht en oriëntatie te vinden voor het laatste deel van de route.

Ik leun op de steel van de mop. Het water dat ik daarmee uit de draden druk, verzamelt zich in een kleine plas aan mijn voeten. Ik voel me verplicht mijn eigen kots op te ruimen, maar vind niet de hoeveelheden terug die bij mijn voorbije staat van dronkenschap horen.
Vanaf het bankje naar de trap, denk ik. De ingang opzij. Wacht. De ingang opzij! Niet die naar de fietsenkelder!
Snel pak ik de emmer op en loop met de mop in mijn andere hand halfrennend terug naar de keuken, in de hoop niemand tegen te komen.

‘Geloofde je ons echt?’ vraagt een ganggenoot even later en houdt haar lachen in.