#514 Illusie

Ik stap dat lege café in de stad waar ik woon, maar liever niet wil zijn. Met mijn twee vrienden loop ik rustig naar de bar. Ik maak oogcontact met je. Ik heb nog nooit eerder zoiets gevoeld. ‘’Is dit dan liefde op het eerste gezicht?’’, vraag ik mezelf af. ‘’Hey, jij komt mij echt bekend voor. Ken ik jou al?’’. Hij lacht en zegt mij nog niet te kennen. Ik weet niet goed hoe ik mij moet gedragen, dit warme herkenbare gevoel voelt magisch. Ik dans de hele avond en blijf mij afvragen hoe ik dit bijzondere warme gevoel kan hebben. Ik ken deze persoon nog helemaal niet. Na deze avond blijf ik maanden lang aan deze persoon denken. Ergens weet ik, diep in mijn buik, dat ik hem nog ga tegenkomen. Een soort intuïtie dat dit niet zomaar bij één ontmoeting zou blijven.

En ja hoor, daar ben je weer. Vier maanden later in het café, in een andere stad. Ik wil nergens anders liever zijn. Je komt naar me toe en kijkt me aan. Die ogen zijn mijn zwakte, alsof je precies weet hoe je naar mij moet kijken. Dan opeens vertel je mij over je vriendin. De moed zakt mij in de schoenen, maar ook weer niet. Want ik weet dat wat ik voel speciaal is. Jij en ik zijn nog niet klaar, gaat steeds door mijn hoofd. Ik heb geen kans om terughoudend te zijn, want je blijft mij achtervolgen. Één zoen worden twee zoenen. En zo kwam ik jou telkens weer tegen, twee jaar lang, in het café.

Dit is waar het bleef, in het café. Ik kreeg af en toe een telefoontje. ‘’Hey, ik zit er doorheen, kan ik naar je toekomen?’’. Natuurlijk zei ik ja. Voor mij was jij liefde, liefde op het eerste gezicht. Voorderest bleef het stil, doodstil. Maar in mijn gedachten was jij altijd. Liefde is loyaliteit, zorg en empathie voor elkaar. Mijn illusie van liefde op het eerste gezicht barste in één keer uit elkaar.