#514 - Ontredderd alleen

De deken waar ik gisteren huilend onder in slaap viel voelt nóg zwaarder aan. Het is een chaos. Niet alleen in m’n kamer, maar vooral in m’n hoofd. Rustig wakker worden gaat niet; de stemmen beginnen meteen te discussiëren. Ik heb honger, maar mag niet eten. “Je moet jezelf straffen”, gonst er door m’n hoofd. Ik doe mezelf pijn en voel even rust als de tranen zich met bloed vermengen. Ik probeer te focussen op iets dat me houvast geeft, maar weet niet wat.

Deze wereld is niet mijn wereld. Buiten zie ik mensen die leven en op weg zijn naar ‘iets’. Ik niet. Ik leef niet vanbinnen en weet niet waar ik naartoe moet. Ze passeren me, maar geen mens die me ziet. Ze kennen me niet. Ze willen me niet kennen. Ik wil hen niet kennen. Alles voelt vreemd en oneindig. De herinneringen aan gisteren zijn vaag. Misschien was ik hier wel, maar wat deed ik hier dan? Ik voel regen, neem plaats in een plas om nog meer te voelen. Kinderen fietsen langs en lachen. Ik klamp me vast aan een boom. De schors snijdt in m’n wang. Uren vind ik troost bij de boom. Ik verlaat het bos en loop richting de witte strepen op de weg.

“Hou op!”, schreeuw ik naar de auto’s die maar blijven toeteren. “Ik wil rust! Jullie moeten me met rust laten!”, schreeuw ik door m’n tranen heen terwijl iemand aan mijn arm trekt. Ik kan de uitgang van het doolhof niet meer vinden. Waar moet ik naartoe?  Ik moest luisteren naar mijn dwanggedachten, anders maken ze me gek. Ik sluit mijn ogen, maar zie nog meer mist. Ik weet niet wie ik ben, wie ik was of wie ik had kunnen zijn.