#513 Verloren

Eigenlijk houd ik er niet van om bijdragen te plaatsen waar ik nog niet tevreden over ben en dit is helaas niet af. Ik heb er stevig mee lopen stoeien en het zou fijn zijn om wat feedback te ontvangen, dus daarom plaats ik het toch.

Mespunt,

Wat de inhoud betreft, maak je het mij knap lastig. Je gebruikt erg grote woorden om iets te vertellen, maar wat, dat is mij niet altijd even duidelijk. Zinnen als 'We roeien op de golven van verlangen', 'Gedachten resoneren zonder woorden' en 'Wie ziet mij als mijn spiegel is gebroken' klinken heel poëtisch, maar ik mis de ondertiteling. Ik vraag mij af of dit jouw stijl is of dat je gestuurd wordt door een (stereotiep) idee van wat poëzie is. Het klinkt naar mijn smaak - en dat is dus heel persoonlijk - veel te hoogdravend, maar ik kan mij zeker indenken dat hier publiek voor is en dat er lezers zijn die zich graag laten vervoeren door de welluidendheid van je gedicht.

Ik kan je in elk geval een zeer grote pluim geven voor je techniek: metrisch zit het keurig in elkaar, de rijmen zijn goed, het consequent doorvoeren van begin- overloop- en eindrijmen in de strofen werkt wonderschoon en nergens doet het geforceerd aan. Ik begrijp uit je reactie dat jijzelf nog niet helemaal tevreden bent, maar ik vind dat je uitermate trots mag zijn op wat je hier hebt weten te bewerkstelligen. Hulde!

De dichtcoach
 

Dankjewel Musonius, ik glunder bij je commentaar. 'Hoogdravend' prikte wel een beetje, maar ik weet dat je het niet vervelend bedoelt en ik begrijp ook dat niet iedereen mijn gevoel voor drama kan waarderen. Het is niet dat ik denk dat het zo 'hoort'. Ik zoek zelf altijd naar een gevoel dat het 'klopt', qua vorm of qua inhoud en natuurlijk liefst allebei. Tevreden ben ik nog niet, omdat er een paar verzen ontbreken en vanwege de imperfecties die misschien minder opvallen als je er niet bij bent geweest.

Een zin als 'we roeien op de golven van verlangen' roept bij mij sterke beelden op, maar ik kan me voorstellen dat het te vaag blijft voor iemand die zich er niet in herkent. Verlangen is voor mij een gevoel dat opzwelt en dan weer afneemt, als een wee, wat ik ook een mooie vergelijking vind, maar minder past bij het nautische thema waar ik in dit gedicht naar zocht. Ook dat is iets waarvan ik vind dat het nog niet helemaal uit de verf komt.

Ik heb weer veel geleerd van je opdracht en je commentaar, fijn dat je dit wilt doen!

Hoi Mespunt, bij poëzie zie ik ook vaak teksten zoals die van jou voor me. Ik vind het prachtig gedaan, maar ik kan er niets mee. Dat bedoel ik in het algemeen wat betreft poëzie. Jouw gedicht leert me wel hoe anders naar woorden te kijken, dus je bent zeker een inspiratie. Terecht dat de coach zegt dat je er trots op mag zijn.

Dankjewel voor je eerlijke en mooie reactie Fief. Ik herken wat je zegt. Elke dag krijg ik een gedicht via de mail, (zie: https://schrijvenonline.org/forum/alleen-voor-led…) die lees ik allemaal en minstens 9 van de 10 keer neem ik ze als het ware ter kennisgeving aan. Maar dan opeens is er eentje die me raakt. Hoe kan dat? Het zijn zeker niet altijd van die hoogdravende gevallen ;-) en eigenlijk lijken ze zelfs helemaal niet op elkaar, waarschijnlijk ben ik zelf de enige overeenkomst. Soms raakt zo'n gedicht precies aan de juiste frequentie, waardoor het betekenis krijgt. Je kunt dat niet forceren.

Hallo Mespunt, ik vind de vorm van je gedicht heel geslaagd. Dat je er in elke strofe in slaagt om hetzelfde soort rijm te gebruiken, was zeker niet gemakkelijk en heeft je zeker hoofdpijn gekost. Chapeau! De inhoud spreekt mij minder aan, maar, zoals je zelf zegt in je vorige reactie, kun je niet altijd verklaren waarom een bepaald gedicht je raakt, of juist niet.