Schrijfopdracht #508 Mijn titel: Dagen die dichtgaan

Hoi AvdPol, welkom op het forum. Op de valreep voor de opdracht van vorige week. Morgen krijgen we de nieuwe opdracht. 
In je titel hoeft je alleen het nummer van de opdracht te zetten en de titel van je verhaal.

Wat ik uit je verhaal kan halen, is dat je hoofdpersoon een oproep voor iets heeft gehad (ik denk een onderzoek) en nu zenuwachtig wacht op de uitslag. De gedachten buitelen door haar hoofd wat de spanning goed weergeeft. Verwarrend vind ik dat de man met zijn laptop in een restaurant zit en je het later over een wachtkamer hebt.
Het leest voor mij rommelig doordat je het gesprek tussen de twee personen achter elkaar doorgeschreven hebt. Het wordt duidelijker wie wat zegt als je die onder elkaar zet en tussen aanhalingstekens om aan te geven dat het gesproken zinnen zijn.
De sfeer beschrijf je goed, maar ik krijg niet echt een binding met de personages omdat ik ze niet voor me zie. Wie zijn het? Wat zijn ze van elkaar? Misschien iets meer beschrijven zodat de lezer een beter beeld heeft wat er is gebeurd?

app'n ---> appen

Slap vallende voeten voel ik na afloop als ik de gang doorga naar het restaurant. --> deze zin leest niet lekker.  Misschien: Met voeten die slap aanvoelen, loop ik door de gang naar het restaurant.
 

Hoi AvdPol,

Je verhaal begint heel sterk als wat ik lees als de aanloop naar de controle in het ziekenhuis. Daarin beschrijf je prima de spanning en de rondtollende gedachten van het personage. Maar eenmaal in dat ziekenhuis lijkt het helemaal niet meer om het ziekenhuis te gaan. 
Dan is er iemand met een koffiebroodje: die setting en dat taalgebruik, dat kan haast geen arts zijn.  Even verderop staat de zin: Iets eten? Doe maar wat. Of misschien boerenkool, ik heb het koud.
Ik begrijp dat je weer eenzelfde spanning in het hoofd wil omschrijven, maar deze dingen hebben -in ieder geval voor mij- geen samenhang. Ga je in een ziekenhuis om boerenkool vragen? Heeft die kou met die zin in boerenkool te maken? Wie praat er überhaupt?

En dan eindigt je personage weer in de wachtkamer met lotgenoten. 
Vanaf het 'koffiebroodje' tot de 'boerenkool' ben je me kwijt; er valt een gat in een verhaal dat anders de zenuwen van het wachten op een spannende uitslag heel goed beschrijft.  Ik zou die alinea dus weghalen, of in ieder geval de  schrijfstijl van het begin aanhouden. Je verhaal leest nu wat minder omdat het wie, wat en waarom niet altijd duidelijk zijn, maar ook omdat je in die 'zenuwen' de uitersten qua schrijfstijl net te verschillend schrijft, waardoor het verhaal geen consistent ritme meer heeft.  Een verbeterpunt van een verder aardig verhaal. 

Groet, 

Nadine

AvdPol, in tegenstrijd met de vorige reacties, ben ik helemaal mee in jouw tekst. Jouw schrijfstijl is wel bijzonder, maar buiten het feit dat gesprekken liefst tussen aanhalingstekens worden weergegeven vind ik hem vooral boeiend. Ik weet niet waar Nadine het vandaan haalt te denken dat de boerenkool iets met het ziekenhuis vandoen heeft. Het is duidelijk dat dit weer thuis gebeurt, waar ook het uitlaten van de hond plaats heeft. Je bent al negen jaar een SOL lid, dus kan ik alleen maar hopen dat je voortaan niet te lang wacht om weer deel te nemen aan de weekopdracht van het forum. 
Zeer graag gelezen.