Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#507 – Een woordje doen

24 mei 2024 - 13:00

Vanachter het spreekgestoelte bekijk ik de mensen die mijn broer de laatste eer komen bewijzen. Hier en daar worden tissues doorgegeven, er klinkt zacht gesnik. Op de voorste rij zitten mijn ouders. Moeder wendt haar blik niet van de kist af. Het zwarte pak dat mijn vader alleen op begrafenissen draagt, zit strak gespannen om hem heen. Zijn mond is een dunne rechte streep, zijn dwingende ogen zijn gefixeerd op mij. “Je laat ons niet stikken,” zei hij nadat ik mijn aarzeling om te komen had verteld. “Iedereen kijkt naar ons. Als je ons nu laat barsten, kun je fluiten naar de erfenis.” Dat laatste was een sterk argument.

Ik leg het papier voor mij recht en schraap mijn keel. “Mijn broer was een… bijzonder mens.” Een paardenlul eerste klas. “Hij zal blij zijn geweest dat zóveel mensen vandaag voor hem gekomen zijn.” Eigengeiler die hij was. “Soms is het leven onverwacht wreed.” Had hij maar minder moeten snuiven en slikken. “We gaan hem missen, ieder op zijn eigen manier.” En ik als kiespijn. Ik knik tevreden richting de kist. Deze missie is volbracht.
Vader staat met een ruk op. “Is dat alles wat je te zeggen hebt?!” Het snikken in de zaal verstomt. “Niet meer?! Hij is je broer!” Moeder trekt aan zijn colbert in een poging hem tot zitten te bewegen.
“Wás mijn broer,” zeg ik kalm, “of wat daarvoor door moest gaan.”
Vaders gelaat kleurt purper, zweetdruppels staan op zijn voorhoofd. “Geen cent! Nul, aargh…” Hij spert zijn mond wijd open, grijpt naar zijn borst en valt schuin voorover. Zijn ogen staren zonder iets te zien naar de zijmuur van de aula. De uitvaartbegeleider snelt naar hem toe. Ik vouw het papier op, steek het in mijn binnenzak en loop naar de uitgang.
“Dag broer, dag pa."

Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
24 mei 2024 - 18:19

 

 

Commentaar Marc – Hostwriters

Eigenzinnig verhaal waarbij de hoofdpersoon zich ondanks zijn goede voornemen toch niet kan inhouden. Al bij al heeft hij zo zijn erfenis toch veiliggesteld. Wrang grappig, dit. De cursieve gedachtegang naast de uitgesproken woorden is niet alleen leuk om te lezen, het is ook wel herkenbaar … De laconieke vertelstijl is goed gekozen; het maakt het makkelijker verteerbaar.

Je gaat over van tegenwoordige naar verleden tijd in de eerste alinea.

Commentaar Mili – Hostwriters

Dag ManMetPen, je bent veelbelovend. Ik las je eerdere en eerste bijdrage en vind je schrijversnaam komisch.

‘… , zit strak gespannen om hem heen.’ Waar anders? Zo evident dat je dit kunt weglaten.

‘“Hij zal blij zijn geweest …’ > hier past de vt beter dan de tt

‘Ik knik tevreden richting …’ Ik heb geen idee waarom men  tegenwoordig zoveel kiest voor ‘richting’ in plaats van ‘naar’. Dat het me irriteert, moge duidelijk zijn. ;-)

‘Moeder trekt aan zijn colbert …’ Vader heeft een pak aan, dus dit dient een jasje te zijn.

Een spetterende eindzin!

 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
24 mei 2024 - 19:07

Dank Marc en Mili!

Als ik het nu terug lees, vind ik het eigenlijk een beetje... braafjes. Vanmiddag schoot mij een heel ander verhaaltje te binnen, maar dat is mosterd na de maaltijd ;-).

Je gaat over van tegenwoordige naar verleden tijd in de eerste alinea.

Bewust, dat stukje speelt zich ook af in de verleden tijd.

je bent veelbelovend.

Dat mag ik hopen! De vele reacties op mijn debuut bevestigen het, gelukkig.

‘… , zit strak gespannen om hem heen.’ Waar anders? Zo evident dat je dit kunt weglaten.

Dit had inderdaad een mooi puntje op de -i kunnen zijn.

‘“Hij zal blij zijn geweest …’ > hier past de vt beter dan de tt

Haha, dat had ik er eerst ook staan... je hebt gelijk,.

‘Ik knik tevreden richting …’ Ik heb geen idee waarom men  tegenwoordig zoveel kiest voor ‘richting’ in plaats van ‘naar’. Dat het me irriteert, moge duidelijk zijn. ;-)

'Richting' is in dit geval doelbewust gekozen: hij kijkt niet 'naar' de kist, maar ongeveer die kant uit. 

‘Moeder trekt aan zijn colbert …’ Vader heeft een pak aan, dus dit dient een jasje te zijn.

Een jasje van een kostuum wordt evengoed colbert genoemd. Allebei mag.

Lekker, gegrond commentaar. Nogmaals dank!

Martin

 

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
25 mei 2024 - 10:09

Je vindt het zelf wat braafjes, schrijf je hierboven. Zelf vind ik dat juist de kracht van dit verhaal: het ingehouden schuren tegen emoties en krachten in. Daardoor komt de afwisseling tussen gesproken en gedachte woorden goed tot zijn recht. Mooi slot ook.

Lid sinds

9 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
25 mei 2024 - 12:08

Eigenlijk heeft de hoofdpersoon een redelijk aardige speech, vooral als je als lezer ook weet wat hij eigenlijk had willen zeggen. Dat dat dan voor vader niet genoeg is, zegt alles over de familiedynamiek die daardoor heel sterk neergezet wordt. Gelukkig bestaat er gerechtigheid in dit verhaal. Graag gelezen!