#507 Bassie (gewijzigd)

Ik zie nu dat ik een keer aula en een keer zaal schrijf. Dit moet uiteraard kerk zijn. 

Welkom bij SOL, mar.eke97. Dat het iets teveel woorden zijn is je vergeven. Als het inderdaad kerk is waar je over schrijft lijkt het me beter als je ook gelijk van de lessenaar de kansel maakt. Omwille van de leesbaarheid is het beter om elke dialoog op een nieuwe regel te beginnen. Volgens mij is het beter als je er verkreukelde van maakt ipv vervromfraaide. Graag gelezen. Het is mij niet duidelijk met wie de HP een dialoog voert. Met Bas? Graag gelezen.

Hoi Mar.eke, welkom op het forum. Bij een eerste verhaal wordt je veel vergeven :-)

Een woordrestrictie is een uitdaging, maar het leert je wel nadenken over de essentie van elke woord in een zin. Schrijven, schrappen en herschrijven. Laat het nog eens dag liggen en kijk er dan opnieuw naar.
Kijk eens waar je de zinnen strakker kunt schrijven, daarmee kun je ook heel wat woorden lozen. Is alle informatie die je geeft, relevant. Bijvoorbeeld:
Terwijl gedachten aan onze jeugd, die ik minstens 22 jaar al niet meer had toegelaten, mijn hoofd vulden met melancholie, werd er in mijn oor gefluisterd: “Ja, je hebt gelijk.” (30 woorden) ---> Terwijl gedachten aan onze jeugd mijn hoofd vulden met melancholie, fluisterde hij in mijn hoofd: 'Je hebt gelijk.' (17 woorden)

Nu was het te laat. Ik had het hem zo vaak gevraagd, op zoveel verschillende manieren: “Kan ik dit wel echt zeggen? Moet ik dit gedeelte niet schrappen?” Maar nog geen halve minuut voor zijn gefluister, toen ik mijn blik over de zaal liet gaan en, op enkele vaag bekende gezichten en mijn ouders na, niemand herkende in de aula, vroeg ik het hem weer: “Ik moet dit niet doen, of wel?” Ditmaal besloot hij mij gelijk te geven. Typisch. (80 woorden)

Dit gedeelte kan volgens mij ook veel korter. Bijvoorbeeld:
Nu was het te laat. Ik had het hem zo vaak gevraagd, maar nu ik bijna niemand herkende in de zaal, vroeg ik het hem weer: 'Moet ik dit wel doen?' Ditmaal gaf hij mij gelijk. (36 woorden)

Ik ging door: “Pap, mam, het is jullie schuld dat ik hier nu sta met een teringhekel aan de Bas in die kist.” Wijzend naar de eikenhouten kist waar blijkbaar geen cent op was bespaard.  (35 woorden) --> Ik ging door: 'Pap, mam, dankzij jullie kreeg ik een teringhekel aan de Bas in die dure kist.' (18 woorden)
(Doorgaans gebruiken we enkele aanhalingstekens voor gesproken teksten.)

Ik moet dit zeggen, zij hadden immers om mijn aanwezigheid gevraagd. ---> moet is moest, denk ik.

Je noemt erg vaak de naam Bas, op een gegeven moment leest het storend.

vervromfraaide ---> verfromfraaide

Dank voor jullie uitgebreide reactie en suggesties. Het zijn echt eye-openers!

Grappig hoe je zelf soms kunt vastlopen op zinnen, maar als iemand anders er met een andere blik naar kijkt, het strakker en korter kan.

Helaas ben ik dyslectisch… ik probeer nu met schrijven mijn spelling en woordenschat uit te breiden, dus jullie suggesties wat betreft spelling en verfomfaaid zijn ook erg welkom.

Ik ga kijken waar ik de naam ‘Bas’ wat vaker kan schrappen en hoe ik de dialoog iets duidelijker kan weergeven.

Ook van mij een warm welkom op dit forum. Ik zou één keer de naam 'Bas' extra toevoegen en wel in de titel. De naam 'Bassie' doet zo meteen aan 'Adriaan' denken.:-)

Hoi Mar.eke, je hebt inderdaad wat woorden gesnoeid en het leest al een stuk beter, maar volgens mij kan het nog strakker.

Ik begon te spreken: ---> deze inleiding lijkt me overbodig als meteen daarna de gesproken tekst komt. 

Nu vragen jullie je waarschijnlijk af ---> jullie vragen je af 

Helaas, maar verwacht, waren de enigen die ik had geshockeerd de vrienden van mijn broer. ---> ik neem aan dat de ouders ook niet zo blij waren dat dit in de openbaarheid kwam. Ik weet niet of deze laatste zin veel toevoegt.

Terwijl gedachten aan onze jeugd mijn hoofd vulden met melancholie, fluisterde Paul in mijn oor: 'Je hebt gelijk.'

Nu was het te laat. Ik had het hem zo vaak gevraagd, maar nu ik bijna niemand herkende in de zaal, vroeg ik het hem weer: 'Ik moet dit niet doen, of wel?' Ditmaal, nog geen halve minuut voordat het mijn beurt was om te spreken, gaf hij mij gelijk. Typisch.

Ik zie dat je hier nu een naam bij hebt gezet. Voor mijn gevoel is deze informatie niet relevant voor het verhaal. Geen idee wie Paul is, hij heeft geen functie en komt verder ook niet meer voor in het verhaal. Met nog 87 woorden te veel, zou het verhaal zonder deze zinnen ook prima overeind blijven.

Commentaar Marc – Hostwriters

Een letterlijke invulling van de schrijfopdracht waarbij het woordaantal overschreden wordt. Geeft niet hoor. Hier en daar is er ‘uitlegdrang’. Wat snoeien in de bijwoorden en herhaling vermijden (Terwijl gedachten aan onze jeugd, die ik minstens 22 jaar al niet meer had toegelaten, mijn hoofd vulden met melancholie, (…) Als je denkt aan je jeugd, is dat per definitie melancholisch, dat hoeft er niet extra bij gezegd te worden, bijvoorbeeld.
Het verhaal zelf leest als een zoetzuur gerecht. De Bas in het verhaal wordt geprezen en verguisd, wel apart, dit. De hoofdpersoon weet de schuldigen te duiden voor het gedrag van Bas en wordt heen en weer geslingerd tussen affectie en afkeer. De kern van het verhaal is intrigerend.

Commentaar Mili – Hostwriters

mar.eke97, geen al te fameuze entree als je met ‘die’ naar je eerste verhaal verwijst.

“Maar nog geen halve minuut voor zijn …’ Ook jou vraag ik je eens te verdiepen in het gebruik van ‘maar’. Over het algemeen volkomen overbodig, slechts te gebruiken in geval van echte tegenstelling en in spreektaal/dialogen. In de aangehaalde zin zie je dat ook hier ‘maar’ geen plaats heeft.

‘… in dezelfde ruimte te zijn als Bas’ M.i. dien je hier ‘met’ te gebruiken.

Marc zegt al het nodige waar ik mij bij aansluit.

Tot de volgende!

Ik zou je introductie weghalen, niets om je vooraf voor te verexcuseren. (Milli wees al op het die/dat foutje, die is bij het schrappen ook meteen weg. 😀)

Je eerste deel vind ik ijzersterk. Vooral het gelijk krijgen, vlak voordat de hoofdpersoon moet spreken.

Bij het voorleesstuk zwakt het voor mij wat af. Je maakt het voor mij als lezer wat te makkelijk. De hoofdpersoon vertelt precies wat er aan de hand was/ is. Daarmee 'voel' ik de haat minder, ik 'registreer' hem vooral.

Het eind met de foto, vind ik weer erg mooi.

Kortom: Blijf schrijven en blijf dat hier delen.

Als je iets herschrijft is het gebruikelijk dat je de eerste versie(s) laat staan, opdat coaches en lezers de teksten kunnen vergelijken. Ik leest nu de herschrijf die nog ruim boven de driehonderd woorden telt. Fief geeft perfect aan hoe je alles binnen de woordlimiet kan krijgen. Spijtig dat je bij de nieuwe versie ook de inleiding niet hebt verbeterd. Mili gaf het nog aan: verhaal is een 'het' woord waar 'dat' bij hoort en niet 'die' dat voor 'de' woorden is voorbehouden. 
Al bij al een stevig stukje, vooral wat de inhoud betreft. Ik kijk uit naar een volgende deelname aan de weekopdracht.