Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#507 Hel en verdoemenis (gewijzigd)

22 mei 2024 - 16:42

Gewijzigde versie

 

Ik stap uit de bus bij de halte aan het kerkplein, de klokken luiden voor de uitvaart van mijn broer Maurits. In stemmig zwart – zoals het godsvruchtig publiek betaamt – lopen de genodigden naar binnen.

Ik moest mijn ouders plechtig beloven bij de afscheidsdienst aanwezig te zijn. ‘Op dagen als deze hoor je als familie bij elkaar te zijn en alle onenigheden opzij te zetten. In de dood is alles vergeven en vergeten.’
Voor ik naar binnenga, strijk ik de plooien uit mijn knalrode lange jas en recht mijn schouders.

Het geluid van mijn naaldhakken op de plavuizen overstemt de klanken van de stemmige muziek als ik door het middenpad naar voren loop. Bij elke bank die ik passeer, hoor ik gemompel en gefluister.
Moeder kijkt opzij en slaat van schrik een hand voor haar mond. Ik loop door naar de open kist waarin hij opgebaard ligt, het verachtelijk zwijn. Zoals hij daar ligt, zijn handen vroom gevouwen op zijn borst; ik slik de opkomende misselijkheid weg.

Met mijn rug naar de aanwezigen, open ik één voor één de knoopjes van mijn jas en laat hem van mijn schouders glijden. Een golf van verontwaardiging galmt door de kerk, mijn moeder gilt, mijn vader vloekt, de pastoor slaat met een bleek gezicht drie keer een kruis.
‘Zo zag je me toch het liefst, broertje? Meisjes moesten niets van je hebben, dus botvierde je jouw lusten op mij.’
Ik draai me om naar mijn ouders. ‘Mausje was een broer uit duizenden, toch? Vergeven en vergeten? Nou, mooi niet. Lucifer zal hem zijn lesje leren!’
Moeder snakt naar adem, vaders hoofd evenaart de kleur van mijn jas, de mondhoeken van buurman Jan krullen.
Ik trek de jas over mijn schouders, knoop hem dicht en loop de kerk uit. De deur valt met een dreun achter me dicht.

 

---------------------------------

 

Eerste versie

Vanuit mijn auto observeer ik de genodigden die de kerk binnengaan, allen stemmig in het zwart zoals het een godsvruchtig publiek betaamt.
Ik moest mijn ouders plechtig beloven bij de afscheidsdienst aanwezig te zijn. ‘Op dagen als deze hoor je als familie bij elkaar te zijn en alle onenigheden opzij te zetten. In de dood is alles vergeven en vergeten.’
Zodra de laatste binnen is, stap ik uit, strijk de plooien uit mijn knalrode lange jas en recht mijn schouders.

Het geluid van mijn naaldhakken op de plavuizen overstemt de klanken van de stemmige muziek als ik door het middenpad naar voren loop. Bij elke bank die ik passeer, hoor ik gemompel en gefluister.
Moeder kijkt opzij en slaat van schrik een hand voor haar mond. Ik loop door naar de open kist waarin mijn broer Maurits opgebaard ligt, het verachtelijk zwijn. Zoals hij daar ligt, zijn handen vroom gevouwen op zijn borst; ik slik de opkomende misselijkheid weg.

Met mijn rug naar de aanwezigen, open ik één voor één de knoopjes van mijn jas en laat hem van mijn schouders glijden. Een golf van verontwaardiging galmt door de kerk, mijn moeder gilt, mijn vader vloekt, de pastoor slaat met een bleek gezicht drie keer een kruis.
‘Zo zag je me toch het liefst, broertje? Meisjes moesten niets van je hebben, dus botvierde je jouw lusten op mij.’
Ik draai me om naar mijn ouders. ‘Mausje hield van mij, toch? Ik kon me geen betere broer wensen, toch? Vergeven en vergeten? Nou, mooi niet. Hij verdient de hel. Branden zal hij!’
Moeder snakt naar adem, vaders hoofd staat op exploderen, buurman Jan kijkt zijn ogen uit.
Ik trek de jas over mijn schouders, knoop hem dicht en loop de kerk uit. De deur valt met een dreun achter me dicht.

 

Lid sinds

2 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
22 mei 2024 - 17:06

Mooi hoe je een heftig verhaal zo weet te schrijven dat ik ook een glimlach voel opkomen. Door details als de rode jas, de pastoor en buurman Jan.

Lid sinds

3 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
22 mei 2024 - 21:39

In ieder geval had buurman Jan een goede dag!

Ik kan de woordkeuzes van 'verachtelijk zwijn' en 'Mausje' zeer waarderen. Dat bezorgde mij een glimlach, dus ik sluit mij aan bij Dietward en JD. Graag gelezen!

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 mei 2024 - 9:16

 

Commentaar Marc – Hostwriters

Ha Fief. Je bent zó gepassioneerd aan het schrijven dat je er opdracht 407 in plaats van 507 van hebt gemaakt.
Bij een andere inzending kreeg ik al een ‘Festen’ gevoel; bij deze helemaal. Opvallend hoe vaak de kleur rood en naaldhakken hier al zijn gepasseerd. Het lijkt wel een universeel gegeven. Qua dramatische opbouw heel behoorlijk en dat niet verklapt wordt wat de aanwezigen in de kerk te zien krijgen is een goede zet. Het zet de verbeelding van de lezer in een hogere versnelling. Niets op aan te merken. Om eens een cliché uit de kast te trekken: het leest als een trein.

Commentaar Mili – Hostwriters

Nog een cliché, Fief, ik word in het verhaal gezogen! Lol.

Toevalligerwijze wordt ‘het observeren in de auto/de hel verdienen en branden’ meer aangehaald in de reacties. Laat onverlet dat je verhaal echt goed is. Een opmerking: ‘Moeder snakt naar adem, vaders hoofd staat op exploderen, buurman Jan kijkt zijn ogen uit.’ Het zien/voelen/ruiken van de schrijver is des schrijver. Beter is het aan de lezer te omschrijven zodat hij/zij het zelf ziet/voelt/ruikt. Waarom niet bijvoorbeeld: de adertjes op vaders neus zwellen groenblauw op. Aan jou de rest erbij te fantaseren.

 

 

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 mei 2024 - 9:54

@Marc en Mili: mijn verhaal blijkt niet zo origineel te zijn als ik in gedachten had. Het tegenstrijdige rood en de naaldhakken pasten voor mij in het plaatje dat ik had bij het shockeren van vrome kerkgangers, plechtig in het zwart. In die trant was voor mij het branden in hel ook passend. De opdracht riep blijkbaar bij meer schrijvers deze gedachten op. Ik vind het wel vervelend dat het nu lijkt alsof ik me door andere verhalen heb laten leiden. Ik ga kijken of ik daar nog iets aan kan doen.
Ik ga in ieder geval nog aan de slag met de opmerking van Mili over die zin. 

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 mei 2024 - 10:33

Dank je wel, Laura.

Ik heb het verhaal iets aangepast. Hopelijk leest het nu iets origineler. De rode jas en naaldhakken zijn gebleven.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 mei 2024 - 14:17

Mili - Hostwriters

Hoe geestig deze wijziging: ' ... vaders hoofd evenaart mijn jas ...' Had de arme man zo'n ongelooflijk lang hoofd? Vast 'de kleur van' vergeten.

Wij gingen er absoluut niet van uit dat je je hebt laten 'leiden' door andere schrijvers. Het is puur toeval geweest. 

 

Lid sinds

3 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
23 mei 2024 - 17:36

Van oudsher heeft de kleur rood een symbolische waarde: symbool van de liefde, het magische, maar ook ... jawel: van woede en/of gevaar. Het zou goed mogelijk zijn dat wij onbewust deze symboliek in onze teksten verweven hebben, aangezien het een groot onderdeel is van onze (literaire) vorming (van sprookjes tot aan volwassenenliteratuur), zelfs als dat onbewust gaat. Om in de clichés te blijven: het overlijden van broer/zus werkt als een rode lap op een stier.

Ik vind de herschrijf mooi. Ik vind de eerste versie ook mooi.

Lid sinds

2 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
24 mei 2024 - 10:57

Omdat je op de reactie van Marc: Opvallend hoe vaak de kleur rood en naaldhakken hier al zijn gepasseerd. Het lijkt wel een universeel gegeven - zelf reageerde met Het tegenstrijdige rood en de naaldhakken pasten voor mij in het plaatje dat ik had bij het shockeren van vrome kerkgangers, plechtig in het zwart - dacht ik dat je Marcs opmerking begrepen had na het lezen van mijn iets eerdere bijdrage waar precies dezelfde elementen aan bod kwamen, vandaar de telepathie.

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
24 mei 2024 - 12:04

Schmetterling, geen telepathie maar puur toeval, maar ik kan me voorstellen dat jij het anders ziet. 

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
25 mei 2024 - 10:24

Goed geschreven. Ik ervaar toch ook wel een zeker ongemak, want je zet een actie neer die reageert op een behoorlijk traumatische gebeurtenis. Dat laveren tussen de lach en het ongemak, maakt het voor mij een sterk verhaal.

Lid sinds

2 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 mei 2024 - 23:31

Zo, dat is me nogal een statement! Mooi hoe je hp walgt van de aanblik van haar broer en een paar zinnen later blijkt dat daar niets van overdreven is, knap gedaan.