#506 - Moederplezier

'Hoy moederke,' zei ik, trok de gordijnen open, zonlicht knalde in de stofdeeltjes en ik opende het raam dat uitgaf op de parking van het rusthuis.

'Help,' schreeuwde ze, 'Een dief! Of kom je me verkrachten?' Ze wees met haar rimpels op haar wijsvinger naar mij alsof ik Satan was. Ik glimlachte geduldig, nam de doos Biscoff uit mijn zak, hield de speculoosjes voor mijn hoofd als een schild en stapte op het bed af.

'Voor jou,' ik zette de koekjes op haar nachtkastje.

'Je moet niet denken, viezerik…' Haar stem schokte, ze slikte bevend. 'Denktegij dat ge mijn pruim krijgt voor een doos koekjes?' Ze keek naar mij zoals een in een hoek gedreven cavia kijkt naar zijn baasje die een half uur geleden aan zijn staart trok, zoals die etter altijd doet, een kwartier geleden uit zijn kooi ontsnapte en plots beseft dat terugkeren naar de hel de enige toekomst is. 

'Help,' schreeuwde ze opnieuw twintig maal, ze wapperde met haar uitgemergelde armen in het rond.

'Rustig, moederke,' suste ik, legde mijn linkerhand op haar been en viste haar rechterhand in mijn rechterhand. 'Ik ben het.'

Ze zuchtte, kalmeerde ietwat, zuchtte opnieuw en zei met een luide stem: 'Ik ben nog maagd, ga je voorzichtig doen?'

Nu moet u weten dat ik Natascha, de verpleegster, uitdrukkelijk had opgedragen onder geen beding de kamer van moeder te betreden. Natascha keek eerst alsof ik Poetin was, zij minister van Defensie en ik haar opdroeg stante pede terug te trekken. 'Ik heb wat persoonlijks te bespreken,' zei ik. Natascha knikte en zei met Russische tongval: 'Isgoewd, menjier Tony.'

Nu moet u weten dat ik wist dat Natascha, door het schreeuwen van moeder, zonder twijfel met haar oor tegen de deur lag.

'Trek uw kleed uit!' riep ik luid. 'Ik ben er klaar voor, kijk naar naar mijn wapen, ma, dit is toch wat ge wil!'

'Help! Ik word verkracht! En ik ben nog maagd!' riep moeder met alle kracht die haar nog restte.

Het verbaasde me aldus niet dat Natascha de kamer binnenstormde. 'Stop, jij varken!' riep ze.

De blik van dat kind was goud waard. Natascha keek eerst naar moeder die, aangekleed, op de rand van het bed met een Biscoff koekje tweemaal zwaaide, luid in bulderlachen uitbarstte en snikkend in de camera van mijn telefoon keek. Een verwarde bij zoemde door het raam. ‘Natascha dreunt er iedere keer opnieuw in!'

‘Njiet gwrappig! Menjier Tony!’ riep Natascha, donderde de kamer uit en knalde de deur dicht.

In geen tijd ontplofte moeders’ TikTok.