#506 Vanzelfsprekend

‘Jeetje, wat een bende!’
Zuchtend kijkt Mia de keuken rond. In tegenstelling tot de vorige dag ziet het er vandaag weer als vanouds uit als een slagveld.
‘Gisteren hebben jullie …’ begint ze, maar haar betoog wordt meteen de nek omgedraaid.
‘Ja, gisteren was het Moederdag, mam. Vandaag is alles weer gewoon. Nou, doei!’
Voor ze kan reageren, fietsen de kinderen de poort uit. Geen kus, geen knuffel, niet eens een “tot straks, mam”.
‘Kees, zeg jij er ook eens iets van.’
‘Ach, schat, je weet toch hoe ze zijn. Tot vanavond.’
Een vluchtige zoen raakt nog net haar voorhoofd.

Nadat ze beneden alles heeft opgeruimd, staat haar op de bovenverdieping de volgende verrassing te wachten. Moederdag was hier ook slechts één dag leuk: onopgemaakte bedden, vuile onderbroeken op de grond, tandpastavlekken in de wasbak – uiteraard met de tube zonder dop ernaast – en het bewijs in de toiletpot dat doorspoelen te veel moeite kost. Mia laat haar schouders met de minuut verder zakken.

Als ze uitgeput in haar luie stoel ploft, ziet ze vanuit die positie hoe het haar kroost gisteren gelukt is alles opgeruimd te krijgen zonder dat ze er iets van merkte. Onder de bank liggen de moedwillig weggemoffelde restanten chips, vieze sokken, snoeppapiertjes en een plastic zakje. Op dat moment breken de waterlanders door.

Aan het eind van de middag komen man en kinderen één voor één druk pratend binnen, voornamelijk met een iemand via draadloze oordoppen. Tassen landen met een plof op de grond, jassen eindigen nonchalant over een willekeurige stoel.
Kees loopt meteen door naar de keuken en ziet niet hoe Mia haar wang naar hem toegedraaid heeft voor een zoen.
‘Wat eten we vandaag, schat? Hé, je bent nog niet eens begonnen!’
‘Wat doen die koffers in de gang? Gaan we op vakantie?’ klinkt het vanuit de gang.
‘Koffers? Mia?’
‘Ja. Ik trakteer mezelf op een welverdiende vakantie.’ Vier monden zakken tegelijkertijd open. Zelfverzekerder dan ze zich voelt, pakt Mia haar jas van de kapstok.
‘Voor hoelang?’ paniekt Kees.
‘Zolang als ik dat nodig heb. Jullie hebben bewezen het prima zonder mij te kunnen. Daar ga ik eens uitgebreid gebruik van maken.’
Tegenargumenten worden de mond gesnoerd als een taxi voor het huis stopt.
Mia opent de voordeur en neemt in ieder hand een koffer.
Bij de taxi draait ze nog even om en ziet vier gezinsleden flabbergasted in de deuropening staan.
‘Nou, doei!’