#505 De noten zijn een soort van gekraakt

Terwijl hij trillend het kopje cappuccino vasthoudt, glijden Peter's ogen over mijn zeeblauwe cocktailjurk. Misschien had ik het toch bij mijn werkoutfit moeten houden. Als hij doorheeft dat ik hem doorheb, richten zijn pupillen zich eventjes op het plafond en dwalen vervolgens vluchtig het vrij lege hipsterbarretje rond. Hij is zo charmant als hij ergens op betrapt wordt.

'We zitten hier met een reden toch?'
Zijn stem klinkt dof, zou hij vermoeid zijn? Hij is wel de hardstwerkende persoon binnen de afdeling, dus het zou goed kunnen.
'Denk je dat er overal een reden voor zou moeten zijn Peter?'
De filosofische wedervraag doet zijn wangen rood aanlopen.
'Mja, dat hangt er vanaf. Maar...'
'Denk je niet dat sommige zaken gewoon spontaan kunnen ontstaan?'
'Wetenschappelijk zou zoiets niet moeten bestaan, denk ik.'
De jongeman en vrouw van een paar tafels verderop, vermoedelijk een stelletje, staren ons aan alsof we een aandoenlijk Grieks toneelstuk uitspelen.

'Ik ga denk ik voor een Mojito, wat jij?'
Peter houdt de drankkaart zo dicht bij zijn ogen dat ze er zowat in verdrinken. Hij gaat voor de Tequila Sunrise, dat in een longdrinkglas blijkt te zitten. Wat heb ik gedaan?
'Oef ja,' verzucht hij bij het eerste slokje, zich vermoedelijk realiserend dat hij niet goed tegen alcohol kan.
'Neem gerust je tijd,' zeg ik als een volleerd psycholoog. Het stelletje is inmiddels opgehouden te staren, wat me om onbekende reden frustreert.
Mijn vileine act gaat verder, wanneer Peter het glas halfleeg heeft.
'Peter...eigenlijk praten we wat te weinig. Ik ben wel benieuwd of je nog boeiende hobbies hebt.'
Gejaagd neemt hij nog een flinke slok. Zijn trillende vingers knijpen bijna het rietje fijn. Ik deug echt niet.
'Ik...moet ik dit wel vertellen?'
'Er zijn geen foute antwoorden, Peter.'
Jezus, kraamde ik die feelgood bullshit nou echt uit?
'Nou, ehm. Soms kijk ik wel eens de Notenkraker.'
'Wacht even, je bedoelt toch niet de balletvoorstelling?'
Oef, wat cynisch weer. Ik zou het hem inmiddels niet eens kwalijk kunnen nemen als hij me een welgemikte bitchslap tegen mijn wang zou geven.
'Jawel. Ik vind het echt heel mooi en sierlijk, hoe ze dat uitvoeren en zo. Het doet...me denken aan toen ik zelf nog aan ballet deed.'
Het stelletje kijkt weer onze richting op. Ook een van de serveersters werpt een glazige blik in Peter's richting, en vervolgens een dodelijke op mij.
'Ja echt Natasha, ik deed aan ballet tot ik ging studeren. Haalde voldoening uit het staan op de spitzen. Pirouettes draaien gaf me echt vrijheid en zorgeloosheid, denk ik. Misschien moet ik dat weer gaan oppakken.'
Een passende, prikkelende vraag kan dat gepruts van daarnet weer goed maken. Mijn hoofd heeft er een paar bedacht, maar streept die ook gelijk weer door. Ik neem nog een flinke slok Mojito. Als ik nu eens de perfecte vraag zou stellen, zou dit best eens tot het Assepoestereinde kunnen leiden.