Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#503 Een weerzien

26 april 2024 - 0:32

Hoe zou het geweest zijn indien mijn Belgische ouders niet naar Canada waren uitgeweken? Het intrigeert me hoe vader opfleurt wanneer hij vertelt over zijn studietijd. Hij wordt zestig en ik wil hem verrassen.  Onder het mom van een familiebijeenkomst organiseer ik voor hem een verjaardagsfeest in België.

Onder de S vind ik in een oud telefoonrepertoire gegevens van zijn vroegere studievrienden. Alain is er een van. Die schrikt zich een hoedje wanneer ik zeg wie ik ben.  
“Conrad, de zoon van Ludwig!  Jij was drie toen ik je voor het eerst en het laatst zag. Hoe oud ben je nu?”
“Ik word dertig.”
Alain is razend enthousiast over mijn uitnodiging voor het feest en vraagt met welk geschenk hij Ludwig kan plezieren.
“Jouw aanwezigheid zal een groot genoeg cadeau zijn”, verzeker ik hem.

Het feestlokaal gonst van de begroetingen. Velen  zagen elkaar al jaren niet meer. Daar komt de feesteling!

“Père, je zal je al wel afgevraagd hebben wat deze mysterieuze familiebijeenkomst behelst, maar het gaat enkel om jou. Gelukkige verjaardag. Kijk eens wie er allemaal van de partij is”, zeg ik trots aan vader.

Pa verwelkomt iedereen hartelijk en dan staat hij voor Alain. Zij staren mekaar aan met ongeloof.  Alain gaat met zijn hand door de haren van mijn vader, die een maatje kleiner is.
“Nog steeds dat rooie kopje van vroeger. Speur ik hier en daar niet een grijs haartje?” lacht hij.
“Van jouw zwarte lokken blijven er nog enkel witte over, jij zilvervosje”, antwoordt Pa.
Dan vallen ze mekaar in de armen. Ik heb vader zelden iemand zo hartstochtelijk zien omstrengelen. Een aantal omstaanders krijgen tranen in de ogen bij het zien van deze innige omhelzing van de twee mannen. Het is of de wereld om hen even niet meer bestaat. 
Ik onderbreek vader die in het Frans Canadees een uitleg doet aan Alain: “Pa, besef je wel dat je in het Québécois aan het praten bent?”
Eerst kijkt hij verschrikt,  maar snel keert zijn zo typerende guitige blik weer.
“Heb jij mij verstaan, Alain?”

“Natuurlijk, ik heb haast alles verstaan en wat ik niet verstond heb ik begrepen.”

Pa kijkt mij aan en zegt:  “Tu vois, mon fils, c’est ça la vraie amitié. Wij hebben mekaar zolang niet ontmoet, maar vanaf het eerste woord dat wij wisselden leek het of wij het gesprek van jaren geleden weer opnamen.”

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2024 - 8:47

Dank je Sandra, ik heb er wel lang moeten aan sleutelen om het binnen de 400 woorden verteld te krijgen. 

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
26 april 2024 - 9:00

Graag gelezen en inderdaad vlot geschreven. Voor mij blijft het een beetje aan de oppervlakte, ik had graag nog wat meer gelezen over wat deze vriendschap zo kenmerkt.

Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2024 - 9:34

Hoi Gi, 

Heel heilzaam en mooi geschreven. De relatief lange introductie zorgt ervoor dat zodra het moment daar is, de omhelzing voor zich spreekt. Met dank aan de organisatietalenten van Conrad ;)
Iets meer verdieping van de vriendschap zelf zou mooi geweest zijn: ondanks de mooie ontmoeting zijn de twee mannen nu alsnog twee 'gewone' studiegenoten die elkaar bijna dertig jaar niet meer hebben gezien. 

Waar je daarvoor goed op in zou kunnen haken is met het (heel!) mooi gevonden: “Pa, besef je wel dat je in het Québécois aan het praten bent?” Vader is hier zó in het moment dat hij zich niet eens druk maakt welke taal er uit zijn mond komt. 
Ik zou je personages dan ook niet laten praten, maar iets schrijven als Wie weet voelt pa in die omhelzing nu weer de arm die hem uit het water had getrokken toen hij dreigde te verdrinken. (Dramatisch voorbeeld, maar je snapt mijn intentie wel, denk ik.) 
 
Heel mooi geschreven! 

Groet, 

Nadine

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2024 - 12:25

Hoi Gi, een mooi verhaal en in die zin graag gelezen. Ik sluit me wel aan bij Hadeke. Het verhaal gaat voor mij nu meer over hoe de ontmoeting tot stand komt. Dat vader en Alain goede vrienden zijn/waren is wel duidelijk, maar het hoe en waarom van de vriendschap zelf blijft op de achtergrond.

Lid sinds

9 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
28 april 2024 - 12:35

Wat een cadeau aan père! De invalshoek van het Frans Canadees vind ik een mooie toevoeging, die het verhaal helemaal afmaakt. Mooi geschreven.

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 april 2024 - 14:39

Hadeke, Nadine, Fief, Charles: hartelijk dank voor het lezen en de commentaren. 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 april 2024 - 16:57

Mooi geschreven. Het roept meteen de vraag op waarom - gezien het zeer hartelijke weerzien - de vriendschap zo verwaterd is. Maar dat mag de lezer zelf invullen.

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 april 2024 - 17:30

Dank Musonius voor de reactie. Uit het oog, uit het hart zegt het spreekwoord maar zoals de vader aangeeft kan ware vriendschap na een winterslaap weer volledig openbloeien. Ik weet waarover ik het heb, want het verhaal is voor het overgrote deel autobiografisch.