#503 Een weerzien

Hoe zou het geweest zijn indien mijn Belgische ouders niet naar Canada waren uitgeweken? Het intrigeert me hoe vader opfleurt wanneer hij vertelt over zijn studietijd. Hij wordt zestig en ik wil hem verrassen.  Onder het mom van een familiebijeenkomst organiseer ik voor hem een verjaardagsfeest in België.

Onder de S vind ik in een oud telefoonrepertoire gegevens van zijn vroegere studievrienden. Alain is er een van. Die schrikt zich een hoedje wanneer ik zeg wie ik ben.  
“Conrad, de zoon van Ludwig!  Jij was drie toen ik je voor het eerst en het laatst zag. Hoe oud ben je nu?”
“Ik word dertig.”
Alain is razend enthousiast over mijn uitnodiging voor het feest en vraagt met welk geschenk hij Ludwig kan plezieren.
“Jouw aanwezigheid zal een groot genoeg cadeau zijn”, verzeker ik hem.

Het feestlokaal gonst van de begroetingen. Velen  zagen elkaar al jaren niet meer. Daar komt de feesteling!
“Père, je zal je al wel afgevraagd hebben wat deze mysterieuze familiebijeenkomst behelst, maar het gaat enkel om jou. Gelukkige verjaardag. Kijk eens wie er allemaal van de partij is”, zeg ik trots aan vader.

Pa verwelkomt iedereen hartelijk en dan staat hij voor Alain. Zij staren mekaar aan met ongeloof.  Alain gaat met zijn hand door de haren van mijn vader, die een maatje kleiner is.
“Nog steeds dat rooie kopje van vroeger. Speur ik hier en daar niet een grijs haartje?” lacht hij.
“Van jouw zwarte lokken blijven er nog enkel witte over, jij zilvervosje”, antwoordt Pa.
Dan vallen ze mekaar in de armen. Ik heb vader zelden iemand zo hartstochtelijk zien omstrengelen. Een aantal omstaanders krijgen tranen in de ogen bij het zien van deze innige omhelzing van de twee mannen. Het is of de wereld om hen even niet meer bestaat. 
Ik onderbreek vader die in het Frans Canadees een uitleg doet aan Alain: “Pa, besef je wel dat je in het Québécois aan het praten bent?”
Eerst kijkt hij verschrikt,  maar snel keert zijn zo typerende guitige blik weer.
“Heb jij mij verstaan, Alain?”
“Natuurlijk, ik heb haast alles verstaan en wat ik niet verstond heb ik begrepen.”

Pa kijkt mij aan en zegt:  “Tu vois, mon fils, c’est ça la vraie amitié. Wij hebben mekaar zolang niet ontmoet, maar vanaf het eerste woord dat wij wisselden leek het of wij het gesprek van jaren geleden weer opnamen.”