#503 - De onlosmakelijke omhelzing
Het was een zonnige lentemiddag in Brugge. De straten pulsten van leven, voetstappen en stemmen vermengden zich tot een ongrijpbare cadans. Ik stond bij de hoek van de Hoogstraat, mijn handen diep in mijn jaszakken gestoken, en keek toe hoe het nu zich voor me ontvouwde.
En daar, aan de overkant van de straat, zag ik hen. Twee gestalten die elkaar omarmden alsof ze de laatste twee overlevenden waren op een verlaten eiland. Hun lichamen waren verstrengeld, hun gezichten verborgen in elkaars hals. Ze leken te versmelten tot één enkele entiteit, een symbiose van iets en niets.
Ik kon niet anders dan staren. De omhelzing was zo intens, zo diep, dat het bijna ongemakkelijk werd om ernaar te kijken. Hun armen waren als wurgslangen om elkaar heen gedraaid, hun vingers klam en vastberaden. En toch was er geen spoor van pijn. Integendeel, ze straalden.
Wat was er gebeurd? Wat had hen tot dit punt gebracht? Had één van hen een lange afwezigheid overwonnen? Een verloren liefde teruggevonden? Of was dit een afscheid, een laatste omhelzing voordat het onvermijdelijke zou toeslaan?
De omstanders liepen langs hen heen zonder een blik te werpen. Ze waren te druk met hun eigen levens, hun eigen zorgen. Ik bleef staan, gevangen in het moment. De lucht trilde van een onzichtbare energie. Het was alsof mijn hele wereld even stilhield om deze twee zielen te eren.
En toen, heel langzaam, begonnen ze elkaar los te laten. Hun greep verslapte, maar hun ogen bleven elkaar vasthouden. Ze glimlachten, een glimlach die dieper ging dan woorden ooit konden reiken. En toen, met een laatste tedere blik, lieten ze elkaar gaan.
De vrouw veegde een traan weg, haar hand trillend. De man keek haar na terwijl ze wegliep, haar gestalte steeds kleiner wordend in de menigte. En ik, ik bleef achter met een hart dat zwaar was van de schoonheid en het mysterie van die onlosmakelijke omhelzing.
En toen gebeurde het.
Een twist, zo onverwacht als een bliksemschicht op een heldere dag.
De man draaide zich om, zijn ogen wild en bezeten. Hij stak zijn hand uit naar een voorbijganger, een jonge vrouw met een rugzak en een vermoeide blik. Ze keek hem verbaasd aan, haar mond halfopen.
‘Jij bent het,’ zei de man. ‘Jij bent degene die ik zoek.’
De jonge vrouw trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik ken u niet,’ zei ze.
De man liet zich niet afschrikken. ‘Je hebt me gered,’ zei hij. ‘In een ander leven, op een andere plek. Je hebt me gered van de duisternis.’
De jonge vrouw wankelde. ‘Wat bedoelt u?’
De man zette een stap dichterbij, wierp zijn armen rond de vrouw en verborg zijn hoofd in haar hals. Zij deed hetzelfde in zijn hals. Twee gestalten die elkaar omarmden alsof ze de laatste twee overlevenden waren op een verlaten eiland.
Heel mysterieus, Tony! Ik…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Heel mysterieus, Tony!
Ik lees in dit verhaal een letterlijk eindeloze omhelzing, al gaat die dan van de ene vrouw over naar de andere. Dat is erg mooi bedacht. Wel heb ik mijn vraagtekens bij hoe het kan dat deze man schijnbaar iedere - of in ieder geval een willekeurige- vrouw op die manier kan omhelzen en het dat effect teweeg kan brengen en blijven brengen. Ik weet niet zeker of ik persoonlijk iets gemist heb, of dat het jouw opzet is om die verklaring niet te geven.
Hoe dan ook, het stoort mij niet dat er ergens 'logica' mist. Normaalgesproken zou ik wel willen weten waarom de betreffende vrouw(en) zich eerder verlost dan bedreigd voelen door een man die toch waanzinnig overkomt. Maar met de omschrijving van de omhelzing zoals je die eerder schrijft, krijg je het voor elkaar om het te laten lijken alsof dat slechts een detail is. De intensiteit en het geluk dat met die omhelzing gepaard gaan, dáár gaat het die vrouwen om. En daar draait het verhaal ook om. De details zijn zo levendig en zo specifiek, dat het waarom erachter helemaal niet meer belangrijk lijkt.
Dat is een paradoxale samenhang die heel goed werkt, knap gedaan!
Groet,
Nadine
Gevangen in een tijd lus…
Lid sinds
6 jaar 8 maandenRol
Gevangen in een tijd lus. Volgens mij valt dit onder het kopje ongewenste intimidatie maar hij komt er ermee weg. Leuke insteek van de opdracht. Graag gelezen.
Wat een prachtig verhaal.
Lid sinds
1 jaarRol
Wat een prachtig verhaal.
Hoi Tony, het verheugt mij…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Tony, het verheugt mij een totaal andere Tony te lezen. Tot het laatste woord genoten van dit verhaal. Zoals ik het lees, zijn het twee personen die tot hun beider verdriet tot de conclusie zijn gekomen dat ze niet bij elkaar horen en is de ik-persoon getuige van dit afscheid dat voor de beide personen zowel een opluchting als ook intens verdrietig is. De ontmoeting met de vrouw op het einde roept wel vraagtekens op.
Waarom zoveel witregels bij wat voor mij leest als de laatste alinea?
Ik sluit me aan bij Fief…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Ik sluit me aan bij Fief. Ook ik lees een mooi verhaal dat me door het einde in vraagtekens achterlaat.
Twee dingetjes:
Volgens mij mist er een ; of een . na 'leven' in de volgende zin:
De volgende observatie vind ik knap en bijna onmogelijk:
Graag gelezen.
Zoals steeds loopt jouw…
Lid sinds
2 jaar 9 maandenRol
Zoals steeds loopt jouw bijdrage over van de originaliteit. De 'omhelzer' doet mij denken aan de personen die men soms ziet rondlopen met een bord waarop staat: 'Gratis hugs'.
Interessante twist op het…
Lid sinds
1 jaar 11 maandenRol
Interessante twist op het einde!
Ik wilde nog even toevoegen dat ik dit een hele mooie zin vind:
@nadine: dank voor je…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
@nadine: dank voor je uitvoerige feedback, en ook voor de wending erin, uiteraard mis je vanalles omdat het verhaal relatief kort is, en je assumpties dient te maken (als lezer) en die assumpties dient te sturen (als schrijver) - daar slaag ik slechts beperkt in, werkpuntje.
@John: dankje!
@Zijvankasteel: een compliment kan niet completer zijn! dank
@Fief: volgens mij helemaal geen ander verhaal: het gaat over hetzelfde thema: de gekheid van de mens; we zien hier een man die vrouwen knuffelt onder 'voorwendsels' - en hoe innig ze het beleven in de observatie van de waarnemer, maar is dat ook zo? Het doet er niet toe - er zijn nemers en de rest van het gepeupel, hij ging trouwens een tijdje door zo. Dus je ziet, weer dezelfde vetzakkerij ;)
@Hadeke : dank, volgens mij klopt alles zoals het is, maar ik ben waarschijnlijk fout, en de observatie, de observator is nog een freak.
@Schmettering: ja, dat klopt, hoewel onbewust, ongetwijfeld deel van de inspiratie! Leuk!
@Heidi: dankjewel! echt! En ook de highlighting van dat zinnetje! Dank!
Tony, ik denk dat je wel…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Tony, ik denk dat je wel weet wat ik bedoel.
Ik weet wat je bedoelt, maar…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Ik weet wat je bedoelt, maar wil het niet bevestigen, is dat ook ok?
Prima.
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Prima.
@Fief: dat zeg je zomaar, om…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
@Fief: dat zeg je zomaar, om er vanaf te komen, je mist de seksuele spanning in dit verhaal, right? :D
Ik weet wat je bedoelt, maar…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Ik weet wat je bedoelt, maar wil het niet bevestigen, is dat ook ok? 😊
Nee fier, nee
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Nee fier, nee
Fier?? Tony, je hebt gelijk,…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Fier?? Tony, je hebt gelijk, het blijft een vettig verhaaltje, daarom zou ik in de commentaar 'knuffelt onder voorwendsels' het woord knuffelt vervangen door iets dat meer in jouw kraam past.
Mooi Tony! De veelzijdigheid…
Lid sinds
9 maanden 3 wekenRol
Mooi Tony! De veelzijdigheid van de schrijver komt in dit verhaal goed naar voren. Graag gelezen.
Heerlijk, die over-de…
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Heerlijk, die over-de-toppoëtische beschrijvingen. Dat zo'n vent bestaat, daar kan ik wel inkomen, maar dat hij vrouwen treft die daar zo makkelijk in mee gaan, betwijfel ik. Ik moet sterk denken aan Pepé Le Pew.
Puntje van esthetiek:
Waren kun je in bovenstaande zinnen makkelijk weglaten.