Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#503 - De onlosmakelijke omhelzing

23 april 2024 - 13:20

Het was een zonnige lentemiddag in Brugge. De straten pulsten van leven, voetstappen en stemmen vermengden zich tot een ongrijpbare cadans. Ik stond bij de hoek van de Hoogstraat, mijn handen diep in mijn jaszakken gestoken, en keek toe hoe het nu zich voor me ontvouwde.

En daar, aan de overkant van de straat, zag ik hen. Twee gestalten die elkaar omarmden alsof ze de laatste twee overlevenden waren op een verlaten eiland. Hun lichamen waren verstrengeld, hun gezichten verborgen in elkaars hals. Ze leken te versmelten tot één enkele entiteit, een symbiose van iets en niets. 

Ik kon niet anders dan staren. De omhelzing was zo intens, zo diep, dat het bijna ongemakkelijk werd om ernaar te kijken. Hun armen waren als wurgslangen om elkaar heen gedraaid, hun vingers klam en vastberaden. En toch was er geen spoor van pijn. Integendeel, ze straalden.

Wat was er gebeurd? Wat had hen tot dit punt gebracht? Had één van hen een lange afwezigheid overwonnen? Een verloren liefde teruggevonden? Of was dit een afscheid, een laatste omhelzing voordat het onvermijdelijke zou toeslaan?

De omstanders liepen langs hen heen zonder een blik te werpen. Ze waren te druk met hun eigen levens, hun eigen zorgen. Ik bleef staan, gevangen in het moment. De lucht trilde van een onzichtbare energie. Het was alsof mijn hele wereld even stilhield om deze twee zielen te eren.

En toen, heel langzaam, begonnen ze elkaar los te laten. Hun greep verslapte, maar hun ogen bleven elkaar vasthouden. Ze glimlachten, een glimlach die dieper ging dan woorden ooit konden reiken. En toen, met een laatste tedere blik, lieten ze elkaar gaan.

De vrouw veegde een traan weg, haar hand trillend. De man keek haar na terwijl ze wegliep, haar gestalte steeds kleiner wordend in de menigte. En ik, ik bleef achter met een hart dat zwaar was van de schoonheid en het mysterie van die onlosmakelijke omhelzing.

En toen gebeurde het.

Een twist, zo onverwacht als een bliksemschicht op een heldere dag.

De man draaide zich om, zijn ogen wild en bezeten. Hij stak zijn hand uit naar een voorbijganger, een jonge vrouw met een rugzak en een vermoeide blik. Ze keek hem verbaasd aan, haar mond halfopen.

‘Jij bent het,’ zei de man. ‘Jij bent degene die ik zoek.’

De jonge vrouw trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik ken u niet,’ zei ze.

De man liet zich niet afschrikken. ‘Je hebt me gered,’ zei hij. ‘In een ander leven, op een andere plek. Je hebt me gered van de duisternis.’

De jonge vrouw wankelde. ‘Wat bedoelt u?’

De man zette een stap dichterbij, wierp zijn armen rond de vrouw en verborg zijn hoofd in haar hals. Zij deed hetzelfde in zijn hals. Twee gestalten die elkaar omarmden alsof ze de laatste twee overlevenden waren op een verlaten eiland.

 

 

 

Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 april 2024 - 14:50

Heel mysterieus, Tony! 

Ik lees in dit verhaal een letterlijk eindeloze omhelzing, al gaat die dan van de ene vrouw over naar de andere. Dat is erg mooi bedacht. Wel heb ik mijn vraagtekens bij hoe het kan dat deze man schijnbaar iedere - of in ieder geval een willekeurige- vrouw op die manier kan omhelzen en het dat effect teweeg kan brengen en blijven brengen. Ik weet niet zeker of ik persoonlijk iets gemist heb, of dat het jouw opzet is om die verklaring niet te geven.

Hoe dan ook, het stoort mij niet dat er ergens 'logica' mist. Normaalgesproken zou ik wel willen weten waarom de betreffende vrouw(en) zich eerder verlost dan bedreigd voelen door een man die toch waanzinnig overkomt. Maar met de omschrijving van de omhelzing zoals je die eerder schrijft, krijg je het voor elkaar om het te laten lijken alsof dat slechts een detail is. De intensiteit en het geluk dat met die omhelzing gepaard gaan, dáár gaat het die vrouwen om. En daar draait het verhaal ook om. De details zijn zo levendig en zo specifiek, dat het waarom erachter helemaal niet meer belangrijk lijkt. 
Dat is een paradoxale samenhang die heel goed werkt, knap gedaan! 

Groet, 

Nadine

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 april 2024 - 16:58

Gevangen in een tijd lus. Volgens mij valt dit onder het kopje ongewenste intimidatie maar hij komt er ermee weg. Leuke insteek van de opdracht. Graag gelezen.

 

 

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
25 april 2024 - 15:15

Hoi Tony, het verheugt mij een totaal andere Tony te lezen. Tot het laatste woord genoten van dit verhaal. Zoals ik het lees, zijn het twee personen die tot hun beider verdriet tot de conclusie zijn gekomen dat ze niet bij elkaar horen en is de ik-persoon getuige van dit afscheid dat voor de beide personen zowel een opluchting als ook intens verdrietig is. De ontmoeting met de vrouw op het einde roept wel vraagtekens op.
Waarom zoveel witregels bij wat voor mij leest als de laatste alinea?

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
25 april 2024 - 16:03

Ik sluit me aan bij Fief. Ook ik lees een mooi verhaal dat me door het einde in vraagtekens achterlaat.

Twee dingetjes:

Volgens mij mist er een ; of een . na 'leven' in de volgende zin:

De straten pulsten van leven, voetstappen en stemmen vermengden zich tot een ongrijpbare cadans. 

De volgende observatie vind ik knap en bijna onmogelijk:

hun vingers klam en vastberaden

Graag gelezen.

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2024 - 14:33

Zoals steeds loopt jouw bijdrage over van de originaliteit. De 'omhelzer' doet mij denken aan de personen die men soms ziet rondlopen met een bord waarop staat: 'Gratis hugs'. 

Lid sinds

1 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2024 - 23:11

Interessante twist op het einde!

Ik wilde nog even toevoegen dat ik dit een hele mooie zin vind: 

Hun greep verslapte, maar hun ogen bleven elkaar vasthouden. 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 april 2024 - 22:31

@nadine: dank voor je uitvoerige feedback, en ook voor de wending erin, uiteraard mis je vanalles omdat het verhaal relatief kort is, en je assumpties dient te maken (als lezer) en die assumpties dient te sturen (als schrijver) - daar slaag ik slechts beperkt in, werkpuntje.

@John: dankje!

@Zijvankasteel: een compliment kan niet completer zijn! dank

@Fief: volgens mij helemaal geen ander verhaal: het gaat over hetzelfde thema: de gekheid van de mens; we zien hier een man die vrouwen knuffelt onder 'voorwendsels' - en hoe innig ze het beleven in de observatie van de waarnemer, maar is dat ook zo? Het doet er niet toe - er zijn nemers en de rest van het gepeupel, hij ging trouwens een tijdje door zo. Dus je ziet, weer dezelfde vetzakkerij ;)

@Hadeke : dank, volgens mij klopt alles zoals het is, maar ik ben waarschijnlijk fout, en de observatie, de observator is nog een freak.

@Schmettering: ja, dat klopt, hoewel onbewust, ongetwijfeld deel van de inspiratie! Leuk!

@Heidi: dankjewel! echt! En ook de highlighting van dat zinnetje! Dank!

 

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 april 2024 - 11:19

Fier?? Tony, je hebt gelijk, het blijft een vettig verhaaltje, daarom zou ik in de commentaar 'knuffelt onder voorwendsels' het woord knuffelt vervangen door iets dat meer in jouw kraam past.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 april 2024 - 20:54

Heerlijk, die over-de-toppoëtische beschrijvingen. Dat zo'n vent bestaat, daar kan ik wel inkomen, maar dat hij vrouwen treft die daar zo makkelijk in mee gaan, betwijfel ik. Ik moet sterk denken aan Pepé Le Pew.

Puntje van esthetiek:

  • Hun lichamen waren verstrengeld, hun gezichten verborgen in elkaars hals.
  • Hun armen waren als wurgslangen om elkaar heen gedraaid,

Waren kun je in bovenstaande zinnen makkelijk weglaten.