Heel mysterieus, Tony! 

Ik lees in dit verhaal een letterlijk eindeloze omhelzing, al gaat die dan van de ene vrouw over naar de andere. Dat is erg mooi bedacht. Wel heb ik mijn vraagtekens bij hoe het kan dat deze man schijnbaar iedere - of in ieder geval een willekeurige- vrouw op die manier kan omhelzen en het dat effect teweeg kan brengen en blijven brengen. Ik weet niet zeker of ik persoonlijk iets gemist heb, of dat het jouw opzet is om die verklaring niet te geven.

Hoe dan ook, het stoort mij niet dat er ergens 'logica' mist. Normaalgesproken zou ik wel willen weten waarom de betreffende vrouw(en) zich eerder verlost dan bedreigd voelen door een man die toch waanzinnig overkomt. Maar met de omschrijving van de omhelzing zoals je die eerder schrijft, krijg je het voor elkaar om het te laten lijken alsof dat slechts een detail is. De intensiteit en het geluk dat met die omhelzing gepaard gaan, dáár gaat het die vrouwen om. En daar draait het verhaal ook om. De details zijn zo levendig en zo specifiek, dat het waarom erachter helemaal niet meer belangrijk lijkt. 
Dat is een paradoxale samenhang die heel goed werkt, knap gedaan! 

Groet, 

Nadine

Gevangen in een tijd lus. Volgens mij valt dit onder het kopje ongewenste intimidatie maar hij komt er ermee weg. Leuke insteek van de opdracht. Graag gelezen.

Wat een prachtig verhaal. 

Hoi Tony, het verheugt mij een totaal andere Tony te lezen. Tot het laatste woord genoten van dit verhaal. Zoals ik het lees, zijn het twee personen die tot hun beider verdriet tot de conclusie zijn gekomen dat ze niet bij elkaar horen en is de ik-persoon getuige van dit afscheid dat voor de beide personen zowel een opluchting als ook intens verdrietig is. De ontmoeting met de vrouw op het einde roept wel vraagtekens op.
Waarom zoveel witregels bij wat voor mij leest als de laatste alinea?

Ik sluit me aan bij Fief. Ook ik lees een mooi verhaal dat me door het einde in vraagtekens achterlaat.

Twee dingetjes:

Volgens mij mist er een ; of een . na 'leven' in de volgende zin:

De straten pulsten van leven, voetstappen en stemmen vermengden zich tot een ongrijpbare cadans. 

De volgende observatie vind ik knap en bijna onmogelijk:

hun vingers klam en vastberaden

Graag gelezen.

Zoals steeds loopt jouw bijdrage over van de originaliteit. De 'omhelzer' doet mij denken aan de personen die men soms ziet rondlopen met een bord waarop staat: 'Gratis hugs'. 

Interessante twist op het einde!

Ik wilde nog even toevoegen dat ik dit een hele mooie zin vind: 

Hun greep verslapte, maar hun ogen bleven elkaar vasthouden. 

Tony, ik denk dat je wel weet wat ik bedoel. 

Prima.

Ik weet wat je bedoelt, maar wil het niet bevestigen, is dat ook ok?  😊

Fier?? Tony, je hebt gelijk, het blijft een vettig verhaaltje, daarom zou ik in de commentaar 'knuffelt onder voorwendsels' het woord knuffelt vervangen door iets dat meer in jouw kraam past.

Mooi Tony! De veelzijdigheid van de schrijver komt in dit verhaal goed naar voren. Graag gelezen.

Heerlijk, die over-de-toppoëtische beschrijvingen. Dat zo'n vent bestaat, daar kan ik wel inkomen, maar dat hij vrouwen treft die daar zo makkelijk in mee gaan, betwijfel ik. Ik moet sterk denken aan Pepé Le Pew.

Puntje van esthetiek:

• Hun lichamen waren verstrengeld, hun gezichten verborgen in elkaars hals.
• Hun armen waren als wurgslangen om elkaar heen gedraaid,

Waren kun je in bovenstaande zinnen makkelijk weglaten.