De zon kriebelt op mijn neus. Mijn ogen moeten wennen aan het licht, mijn kop voelt zwaar. Ik strek alle poten uit, maar het voelt vreemd. Het zijn er maar vier en waar zijn de vleugels die me zijn beloofd? Heb ik mijn cocon soms verkeerd gesponnen?

Terwijl ik de vreemde tentakels aan de uiteinden van mijn poten sta te bekijken, gaat de deur open en Thomas verschijnt in de deuropening. Voedertijd, ik ben uitgehongerd.
Waarom kijkt hij me zo raar aan? Zijn ogen staan wagenwijd opengesperd, zijn gezicht is akelig wit en oh, help, het geluid dat uit zijn hoofd komt, doet zeer aan mijn kop. Met een knal valt de deur dicht en ik hoor hem de trap af rennen.
Dan vallen me de glasscherven op, ertussen liggen de nog intacte cocons van mijn vrienden.

Als ik me omdraai, snap ik waarom Thomas zo raar deed. In het ding waar hij wel eens voor staat, zie ik een naakt mens. Hij beweegt als ik beweeg en doet wat ik doe.
Het duurt even voor ik besef dat ik het ben. Op de een of andere manier ben ik uit onze bak gegroeid en sta ik in die van Thomas. Zijn uitzicht is alleen veel mooier.

Door de glazen wand zie ik bomen, bloemen en blauwe lucht; ik verheug me op mijn eerste vlucht als vlinder. Een zuchtje wind kietelt mijn lijf. Het ruikt naar lente. Yes! Zonder aarzelen duw ik met mijn uitsteeksels de wand verder open, wurm me door de opening en klim op de smalle rand.
Op twee poten blijkt het lastig je evenwicht te bewaren en ik kom erachter dat dit lijf niet gemaakt is om langs een muur te kruipen. Wat ik ook snel ontdek, is dat ik met deze uitsteeksels niet kan vliegen.