Vorige week nog zette ze een cake op tafel. Drie paar glinsterende oogjes  keken haar aan. ‘We hebben vandaag iets te vieren. Wie kan raden wat dat is?’ Diverse zaken passeerden de revue. ‘Het is niet jullie trouwdag,’ mijmerde de oudste, ‘hebben jullie een bepaald aantal jaar verkering?’ Nee, dat was het niet. ‘Dat we al een aantal jaar geen auto hebben?’ deed Sjon, die achter mij aan de kamer in liep, een duit in het zakje. Dat is was het ook niet. ‘Dat wij lief zijn?’ vroeg de jongste. We lachten. ‘Dat zijn jullie zeker, maar dat is niet wat we vandaag te vieren hebben.’ Ze schonk de limonade in de bekers. ‘Vakantiegeld is binnen?’ gokte de middelste. Ook niet. ‘Zal ik het verklappen?’ Nee, nee, ze wilden nog een poging doen. Zo maken ze er steeds weer een spelletje van. Het is een ware traditie geworden. Het leven vieren. Je moet nu eenmaal zelf de slingers ophangen.

Ze houdt in haar notitieboekje allerlei trivia bij. Van wanneer ze verhuisden tot wanneer ze een nieuwe tv kochten. Kleinigheden vieren met cake of iets anders lekkers om het leven kleur geven. Wat heeft ze daar behoefte aan. Kleur, in een wereld die soms zo zwart is. Waar de duisternis op de loer ligt. Klaar om haar te bespringen met zijn zwarte tentakels. Steeds weer krijgt het vat op haar en dwingt het haar om dagenlang op bed te blijven liggen. Om zichzelf te vervreemden van haar gezin. Ze blijft zich er tegen verzetten, ze blijft vechten tegen haar gedachten die zwarter en zwarter worden. Steeds weer worstelt ze. Ze weet dat het bij haar hoort, dat het deel van haar is en dat het haar niet los zal laten. Ze moet er mee leren leven. Doodmoe wordt ze ervan. Letterlijk en figuurlijk.

Vijftien jaar geleden kreeg ze de diagnose: chronische depressie. Ze snuit haar neus, dept haar gezicht droog en haalt een keer diep adem. Ze schenkt zichzelf nog een wijnglas vol. ‘Proost meisje! Gefeliciteerd met dit jubileum.’