Zuchtend vouw ik de brief maar weer eens open en druk op het knopje van de koffieautomaat. Luid ratelend vermaalt het apparaat de koffiebonen tot poeder, terwijl ik de eerste zin voor de derde keer deze dag lees.

Gefeliciteerd met uw 12,5-jarig jubileum!

Ik grimas en verfrommel de brief in mijn linkerhand. Met een boogje gooi ik de prop in de prullenbak. Ik haal het kartonnen bekertje onder de automaat vandaan en snuif de muffe geur op. Ze zeggen dat we altijd naar koffie meuren. Het is waar. Nou ja …, de meeste dan in ieder geval. Ik slinger mijn aktetas over mijn schouder, pak het kartonnetje bekertje en loop de personeelskamer uit. Op weg met dat ene bakkie troost. Ik had er vandaag best iets sterkers in gelust. De bel zoemt luid en ik versnel mijn pas. Het laatste waar ik vandaag zin in heb, is een horde bruggers die met hun grote rugzakken als dolle stieren door de gangen heen denderen. Ik denk aan mijn witte lievelingstrui. Die grillige zwartbruine koffievlek kreeg ik er niet meer uit gewassen en heb hem dus vorige week in de prullenbak gemieterd. Doodzonde. Zonder ook maar een druppel gloeiend goud te morsen weet ik in de goede vleugel te geraken en ik haal opgelucht adem. Toch ook een kleine overwinning vandaag!

Ik open de deur van mijn lokaal en een geur die sterk doet denken aan het gorillaverblijf in Artis dringt mijn neusgaten binnen. Puberzweet vermengd met deodorantdouche. De decibellen dreunen door de kleine ruimte en een papieren vliegtuigje zweeft door de lucht. Het crasht vlak voor de prullenbak naast een half opgegeten boterham op de grond. Achterin spelen ze de flip the bottle challenge. Een overwinningsbrul rolt door het lokaal en ik knijp mijn ogen dicht tegen de kortstondige herrie. Ik neem een slok van mijn inmiddels al lauwe koffie. Het smaakt naar karton en ik zucht nog maar eens.

Gefeliciteerd met uw 12,5-jarig jubileum!

Hoera. Nog maar 34,5 te gaan.