Na de zoveelste knallende ruzies en de onvermijdelijke break-up zoek ik mijn heil in een slecht verlichte waarzegtent met op de vloer een Perzisch tapijt en aan de wand paarse doeken. Mijn ogen prikken van de wierook. De oudere dame achter het tafeltje met kaarsjes, edelstenen en tarotkaarten spreekt met een licht Duits accent ‘Waarmee kan ik je helpen Jungedame?’ 

‘Ik weet het niet.’ stamel ik verward. 

Ze wijst naar een houten stoeltje: 'Ga maar zitten mein Kind.’ 

Zonder iets te zeggen schudt de waarzegster het setje tarotkaarten en verspreidt ze met achterkant naar boven uit op het fluwelen kleed tussen ons in. Als voorbeeld beweegt ze haar hand op 5 centimeter boven de kaarten en zegt. ‘Voel maar welke kaart het moet zijn.’ Ik volg haar voorbeeld en pak de zesde kaart van rechts die denkbeeldig warmer aanvoelt en geef die aan haar. 

Als ze hem omdraait verschijnt een figuur met knapzak op een berg tegen een gele achtergrond. Rechtsboven schijnt een zon, links onderin staat de dwaas. Ik kijk haar hoopvol aan. 

‘Aha, de dwaas, dat is net als de joker die de koers van het kaartspel verandert’ begint ze: ‘Je staat aan het begin van een nieuwe avontuur, meisje!' Met haar wijsvinger tipt ze op de knapzak, ‘Neem alleen het noodzakelijke mee en laat het verleden los.’

Ze laat even een stilte vallen en gaat daar indringend verder: 'Je moet tapfer zijn en je hart volgen.’ 

Ik ben sprakeloos, alsof ze weet dat ik net mijn relatie heb verbroken. 

Plotseling staat ze op, loopt naar de uitgang en schuift het tentdoek open: ‘Dat is dan vijftig euro.’ zegt ze, ineens zonder accent. 

Buiten knipper ik met mijn ogen tegen het felle daglicht, ik ga niet links naar huis maar rechts naar het reisbureau.