Willem schuifelt rustig, maar resoluut naar het raam van zijn seniorenwoning. Zijn botten kraken bij elke stap en de kop koffie in zijn hand trilt onophoudend. Het lukt hem vandaag de kop zonder te knoeien op het mahoniehouten tafeltje bij het raam te zetten. Niet dat dat er wat toe doet, want op zijn vloerbedekking loopt al jaren een koffiespoor van het keukenblokje aan de andere kant van de kamer, naar het tafeltje bij het raam. In het begin zat hij nog iedere keer driftig op zijn knieën te boenen met een spons groene zeep, maar toen hij op een dag niet meer overeind kwam en uren op de vloer lag te wachten op de thuishulp (die direct duidelijk maakte dat ze niet was aangenomen om vlekken uit zijn tapijt te boenen), is hij er maar mee gestopt.

Met een diepe zucht die brommend door zijn hele lichaam echoot, laat hij zich zakken op de fauteuil bij het raam. De oude stoel zucht mee en blaast een wolkje stof uit die uitgelicht door de ochtendzon rustig op het tafeltje neerdwarrelt. Buiten klinkt het geluid van een dichtslaande voordeur. Willem leunt naar voren en schuift de vitrage iets opzij. Voldoende om alles goed te kunnen zien en niet ver genoeg dat hij gezien wordt. Hij pakt het notitieblokje en het potlood die geduldig op hem liggen te wachten van het tafeltje en kijkt naar buiten. Niet veel later schuifelt een oude dame met rollator langs zijn huis.

Hij kijkt op de koekoeksklok die aan de vergeelde muur hangt, opent het boekje en noteert:

’10:31, Ida gaat naar de supermarkt. Stipt op tijd vandaag.’

Willem gaat iets verzitten en stoot zijn been tegen de radiator onder het raam. Zijn gezicht vertrekt en hij wrijft over zijn pijnlijke knie. De stoel zou eigenlijk een stukje naar achteren moeten, maar op deze manier hoeft hij niet te ver naar voren te leunen om het gordijn open te schuiven en kan hij alles wat zich buiten afspeelt goed zien. Hij pakt de kop koffie en neemt een slok. Ida is inmiddels uit het zicht verdwenen. Hij bladert terug in zijn boekje. Het is nog even wachten tot meneer de Vries op pad gaat. Hij legt zijn hoofd tegen de rugleuning, sluit zijn ogen en laat de zon langzaam op zijn gezicht vallen. Het wordt een prima dag vandaag.