Het was de trage gang van de kamelen, de zachte stappen iedere dag van duizenden sandalen en blote voeten op de stenen en het zand, het verre geroep van kinderen. Het was het eentonige eten dat ze weliswaar iedere dag zomaar van de grond konden rapen, maar altijd hetzelfde smaakte. Het was de omgeving die iedere paar uur wisselde, maar nooit helemaal veranderde: rotsen, zand, bergen en de enkele groene vallei of vlakte waar ze soms maanden bivakkeerden. Zoals hier. En dus zat hij weer op een rots die uitkeek over het immense kampement.

Toen hij de zee had gespleten, vermoedde Mozes ook dat hij het spannendste van zijn leven wel achter de rug had. Maar dat het jaar na jaar zo zou zijn? Hij had zijn eigen baard lang en grijs zien worden in de koperen spiegel van zijn vrouw. De vele ruzies en ruzietjes tussen de stammen van Israël laaiden soms op, maar doofden ook altijd weer en werden vergeten. Nu en dan liet God zelf van zich horen, maar dat was ook al weer een tijd geleden. Er waren stamhoofden die riepen dat ze het land aan de zee moesten binnentrekken, hun plaats veroveren en een voorschot nemen op de belofte van God. Maar een voorschot moet altijd worden terugbetaald, wist Mozes, hoe je het ook wendt of keert. Dus trokken ze voort, dag na dag, jaar na jaar.

Hij zuchtte, stond op, trok zijn mantel recht en stapte voorzichtig over de losse stenen terug naar beneden. De overbekende geluiden van het kamp klonken helemaal door tot hierboven. Je zou bijna wensen dat ze plotseling in opstand zouden komen, dacht hij. Gewoon voor het rumoer en de rol die hij dan weer kon pakken. Of dat hij zelf boven op deze berg opeens een belangrijke boodschap zou krijgen van God. Hij grinnikte een beetje. Dat zouden mooie verhalen zijn om door te vertellen aan het vuur. Wie weet: misschien wilde iemand ze zelfs wel opschrijven. Hij zou het eens bespreken met zijn vrouw. Die had een goed gevoel voor de stemming onder het volk en kon beoordelen of daar animo voor zou zijn.