# 498 Elke dag hetzelfde rondje

Rechtdoor, bij het Keizersplein linksaf de Hogeweg op dan na 100 meter de rotonde op en dan de derde afslag en zo door, en zo door… Willem, met de handen op het grote stuur van de bus kon zijn route dromen. Hij wierp een snelle blik op de grote spiegel boven hem. Zes passagiers, half elf s ‘avonds voor de laatste drie kilometer. Waarschijnlijk stapten ze uit bij het appartementencomplex. De laatste halte voor hij weer terugreed naar het Centraal Station. Hij zuchtte en verstevigde zijn greep op het stuur. Al meer dan tien jaar hetzelfde rondje. In de felle koplampen doemde de laatste halte op. Steunend en piepend remde de bus af. Toen hij volledig tot stilstand was gekomen opende Willem de deuren. Alle passagiers stroomden eruit. Willem vroeg zich opeens af waarom de passagiers niet klapten voor hem als hij ze weer veilig had afgeleverd. Een paar jaar terug, in het vliegtuig op vakantie naar Spanje klapten de passagiers ook toen ze waren geland.

Tot zijn verbazing stond er een lange, knappe vrouw te wachten. Willem stopte en opende de deuren.
‘Goedenavond, chauffeur. ‘
Haar stem had een melodieuze klank. Ze hield haar pasje voor de lezer en ging achter hem zitten.
‘U ook, ‘ stamelde Willem en werd rood. Het gebeurde nooit dat iemand hem een goede avond wenste.
‘ Uw laatste rit? ‘
‘ Euh, ja, dat is te zeggen. Tot half twaalf. Dan ben ik klaar. ‘
‘En dan? ‘
Ze glimlachte en deed haar benen iets uit elkaar.
Willem reed weg van de halte. ‘En dan morgen weer vroeg op en hetzelfde ritje. ‘
‘ Dat moet wel een sleur voor u zijn. Heeft u geen zin in een keer iets anders. ‘
Ze glimlachte hem verleidelijk toe.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Weet u. Ik zie het anders. Het is routine. Geen sleur. Het geeft me houvast en structuur in mijn leven. ‘
‘Oh. Dus u heeft geen zin om een keer uit de band te springen . ‘
Ze klonk teleurgesteld.
‘Nee hoor, ‘antwoordde Willem vlot.’ Omdat ik de route goed ken kan ik erop anticiperen en ben beter voorbereid op eventuele problemen. ‘
Haar mondhoeken zakten omlaag, verveeld keek ze achter zich en drukte op het stopknopje.
Willem begon nu op dreef te komen.’ Bovendien geeft het een invulling aan mijn leven en op een bepaalde manier maakt me dat gelukkig. ‘
‘Ja, ja… Ik stap uit bij de volgende halte. ‘
Ze stond op en wachtte bij de deur. ‘Uw vrouw mag zich gelukkig prijzen met u. ‘
Willem lachte breed en remde de bus af. ‘Ik heb een man. ‘