"Vijftien minuten tot shutdown, Major Tom. Ben je OK?"

"Ik ben OK."

Iedereen aan de andere kant weet dat ik Dirk heet, maar "Major Tom" is aan deze afteldag gaan kleven. Alsof Bowie iedere keer zijn lijzige zinnen zingt, nu we nog contact hebben. Nog vijftien minuten.

Langzaam beweeg ik over het donkerrode oppervlak. Voetje voor voetje. Ik wil de laatste minuten samen doormaken terwijl ik bovenop Mount Jubilee sta. Dat zijn nog maar een paar stappen en ik weet: het uitzicht is adembenemend. Daar zouden ze nog jaloers op kunnen zijn op Aarde. Maar niemand is jaloers op mij nu. Zelfs de grootste liefhebbers van de roodbruine bergen, de canyons of de brede droge rivierbeddingen op Mars, degenen die midden in de nacht opzaten als ik weer nieuw materiaal had gestuurd, die meegenoten als ik een zonsopgang deelde - niemand wil vandaag ruilen. Als puntje bij paaltje komt, willen ze allemaal gewoon hun familie, hun vrienden en zelfs die verdomde 24/7 routines van Operations Centre in plaats van het uitzicht op Mount Jubilee voor de rest van je leven.

"Tien minuten tot shutdown."

Els is de enige Nederlandse bij het Operations Centre en ze gaat keihard tegen de regels in door nu al twee uur Nederlands met me te praten. Waarschijnlijk tettert een Duitse official in haar headset dat ze Engels moet spreken. Who cares op dit moment? Els niet en ik al helemaal niet.

ESA had nog wel geprobeerd om het contact te behouden natuurlijk. In die zeventien jaar hier hadden we ook grote stappen gezet. Maar niet groot genoeg. Accu's sleten harder dan gedacht, isolerende wanden die het begaven, mislukte oogsten, ziekte. Uiteindelijk dood natuurlijk, je doet er niks aan. En dan één man die zich nog kiplekker voelt, maar geen zeven miljard per jaar waard is. Ik heb genoeg voorraad, daar ligt het niet aan. Maar het zat er al twee jaar aan te komen. Tjonge, twee jaar. Ik heb toch mooi veertien miljard verstookt in mijn eentje, welke techneut op aarde kan dat ook zeggen?

"Zeven minuten tot shutdown, Dirk."

"Jullie zeven minuten of de mijne?" grap ik. Ik zal hun laatste signaal drie minuten later krijgen dan het wordt verzonden, dus die paar woorden heen en weer moeten we zorgvuldig kiezen.

In de Martiaanse schemering zie ik de heldere blauwe ster opkomen.

“Sta ik op speaker, Els?”

Een paar minuten later hoor ik: “Jazeker.”

In het vizier van mijn helm zie ik dat ik nog een minuut heb. Die tikt langzaam weg. Met mijn voet schuifel ik in het rode zand van Mount Jubilee. Ik kijk over de vlakte aan de voet van deze bult, met mijn eigen kleine basis achter de heuvels. Ik kan er nog jaren van genieten als ik dat wil.

“Fuck you all, earthlings. This is the best view I’ll ever get.”

Ik beweeg mijn handen naar de sluiting van mijn vizier en kan er gewoon voor kiezen die te openen. Of ik kan langzaam teruglopen naar de voet van de heuvel, in de Rover stappen en terugrijden naar de komende jaren.