Dag JohnDoe, dank voor je verhaal. Goed gekozen moment voor de opdracht en de spanning en radeloosheid klinkt goed door in je tekst. Tegelijkertijd neem je daarin ook een risico. We kennen allemaal de beelden en de vele herhalingen en docu's hiervan, dus langs die beelden leg ik je tekst. En dan vallen een paar dingen op, die te maken hebben met of je de dingen voor je ziet als je dit schrijft:

• Introductie: die verraadt al veel. Ik zou ervoor kiezen te beginnen bij het tafereeltje van de ochtend.
• "Over minder dan een half uur zal de hel losbarsten." Kleine aanwijzingen voor wat er gaat gebeuren, zijn perfect. Neem die van Sandra/Zijvanhetkasteel in haar laatste introzin in deze opdracht. Maar deze is wel erg groot.
• "Wat ik door het raam zie is niet te bevatten. Mijn bloed bevriest in mijn aderen en mijn adem stokt." De drie chichés zijn niet nodig om de schrik te beschrijven. Ik zou er persoonlijk voor kiezen die schrik helemaal niet te beschrijven.
• Ik zie de nadering van een vliegtuig dat op het punt staat zich in de toren te boren > woordkeuze kan het moment sterker maken. We kennen allemaal de beelden. Het lawaai moet oorverdovend zijn geweest en maar een fractie van een seconde geduurd hebben. Nadering is meer een vliegtuig die taxiet over een landingsbaan.
• Instortende plafonds en muren, gigantische vuurbal > Jij staat in je appartement met je kinderen, dus wat stort er in, waar is die vuurbal? Blijf bij je perspectief. Jouw wereld is nu deze 80m2, niet die van de andere 10.000 mensen.
• De laatste zin zou je weg kunnen laten.

Ik heb het wat uitvoeriger op een rijtje gezet omdat dit allemaal aspecten zijn die je kunt wijzigen voor een beschrijving die keihard binnenkomt. Je moment leent zich daar perfect voor. Succes.

Sorry, maar ik vind dit een nogal onrealistische benadering en beschrijving van wat er op die dag gebeurd is.

Dag John Doe

Dank voor je tekst. Ik vind dat je wel vlot schrijft. De openingsparagraaf zelf vind ik niet zo sterk, het kabbelt wat en is vrij saai geschreven, in vergelijking met de rest van je tekst.

Je poogt zeker het show in je verhaal te steken, dat vind ik wel goed gedaan. Het is verhalend, dat is zeker ook in orde, maar ik mis vooral de herinnering, dus je schreef in feite een verhaal over de gebeurtenis en niet zozeer over de mijmering achteraf, want dan hadden de taferelen van de ruziënde kinderen en de boterhammen met choco wellicht beter gepast?

Johanna

Hoi John Doe,

In ieder geval gewaagd om dit als thema te kiezen, en je verhaal heeft wel de benodigde spanning. Tegelijkertijd maak je het jezelf niet heel makkelijk door iets te kiezen wat tijdens talloze documentaires en rapportages al verteld is. Daardoor ken je als lezer de details en verwacht je misschien ook wel een beetje dat die allemaal precies in dit verhaal terugkomen. Zo kan ik me bijvoorbeeld niet voorstellen dat je als je in zo'n gebouw zit echt de cockpit van het vliegtuig goed kan aanschouwen. Als dat al zo is, is het sowieso veel te laat om nog weg te vluchten. En zo zitten er nog wel een paar van die details in die Raymond ook al noemt, die je alleen kan waarnemen als je veilig achter de televisie zit (en niet als je in het gebouw zelf staat).

Toch een beetje raar dat je, titel incluis refereert naar nine eleven en dan zegt dat het niet de bedoeling was. 

Hoi John Doe, je probeert een heftige gebeurtenis te beschrijven. Daarmee leg je de lat erg hoog gelegd, want wat daar gebeurde is volgens mij niet zomaar te beschrijven als je er niet bij bent geweest. Je neemt me daarom niet echt mee in de horror die daar plaatsvond.

In je reactie zeg je: "Het was niet mijn bedoeling uitdrukkelijk te refereren aan wat er gebeurt is in 2001." Echter, je verhaal eindigt met: "We zijn enkele van de weinige overlevenden van de aanslag op de Twin Towers."