#497 Een herinnering aan Dorestad
Aan de geur van het veld was niets veranderd. Het prikkelde zijn neus bij iedere ademhaling, zoals het iedere zomer had gedaan. Ook dit jaar stond alles weer in bloei en zat vol met insecten en vlinders. Het lange gras, dat bijna tot aan je oksels kwam, wuifde loom in de warme zomerwind. Vrolijk zwaaiend naar de voorbijgangers, zouden de boeren hun oogsten binnenhalen. De grote boom, hier aan de rand van het pad, stond er alsof de tijd had stilgestaan.Er waren zoveel mensen langsgelopen. Hoeveel waren het er nu nog?
Het stoffige pad volgend kwam hij dichter bij zijn herinneringen. Was dit niet de plek waar het huis van Hannes had gestaan? Waar ze speelden toen ze klein waren, zo hard mogelijk rennend over het pad, achter de kippen aan? Gierend van het lachen, klauterend en klimmend over alles wat ze tegenkwamen, mopperende ouders over zoveel kattenkwaad.
En daar, waar nu alleen nog maar een donkere plek in de aarde te zien was, had zijn eigen huis gestaan. Hier was zijn broertje geboren, was zijn opa vredig gestorven, was zijn moeder zo ziek geworden bij haar volgende zwangerschap. Het kleine huis, waar het donker en vochtig was, waar altijd mensen over de vloer kwamen, waar gezelligheid was, zelfs toen zijn moeder te zwak was om nog voor hen te zorgen. Duizelig werd hij van de vele herinneringen die hem aanvlogen.
Schoorvoetend liep hij door, het pad volgend. Een stukje verder, had hun kerk gestaan. Hoe trots waren ze er op geweest, het grootste gebouw van de hele omgeving. Vaders en broers die zo lang bezig waren met het slepen van zware stenen, bomen die tot grote balken werden gehakt. Het was er in de loop van de jaren steeds drukker geworden. Iedere dienst werd voorafgegaan door het luiden van de klok. Dat enorme zware ding dat ze met zoveel moeite omhoog hadden gehesen. Die zoveel kabaal maakte dat ze in eerste instantie het gegil en geschreeuw van de mensen niet konden horen. De klok, die eenzaam op de grond achterbleef, toen de rest van het gebouw in de as was gelegd.
Bij iedere stap naar het water werden de herinneringen heftiger. Hij had hier gelopen toen zijn vader hem toe schreeuwde dat hij direct naar huis moest gaan en op zijn broertje moest letten. Een stukje verder had hij Hannes gezien, die gillend in paniek aan kwam rennen. Achter hem volgden tientallen mensen, nooit in zijn leven had hij zoveel angst gezien.
Bij de laatste stappen richting de rivier voelde hij alles weer. Verlamd van angst had hij de eersten van de boten zien springen, om zich heen maaiend met hun zwaarden en bijlen. Ze stormden langs hem heen, een huilend jongetje. Vlak voor hem, op deze grond, had het bloed alle kanten op gegutst.
Daar, aan dezelfde vervloekte horizon, over dezelfde rivier had hij er nog meer zien aankomen. De grote drakenboten gleden over het water en kwamen recht op hem af.
Dag Gertjan, dank voor je…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Dag Gertjan, dank voor je verhaal. Je titel maakt onmiddellijk duidelijk waar je herinnering naartoe gaat, tenminste voor mensen die de geschiedenis van Dorestad kennen. Heel goed en maakt mij nieuwsgierig. Een aantal beelden spreekt erg aan, zoals het gras tot de oksels, de huizen, de vikingaanval met springen, zwaarden, boten. Maar andere alinea's vind ik erg vol. Ik ontdek ook pas bij de aanval dat het om een klein jongetje gaat, terwijl de herinneringen mij eerder het gevoel geven van iemand van tenminste 15 destijds. Paar historische feitjes zou ik ook checken: Hannes is negentiende-eeuws, niet negende-eeuws. Ga voor Hanno of Atto, of zoiets. Er zijn vele NL en D bronnen voor goede Germaanse namen. En de klokken waren destijds klein, met een heel licht geluid, die kon je met twee man makkelijk in een toren hangen. Afijn, een meer onwetende lezer zal het niet opvallen, maar goede research is 75% van de historische auteur :)
Ik kende Dorestad niet maar…
Lid sinds
11 maanden 4 wekenRol
Ik kende Dorestad niet maar ben er door dit verhaal toch even geweest.
Dank je voor de tips …
Lid sinds
2 jaarRol
Dank je voor de tips @Raymonduppelschoten. Ik ga het aanpassen in een volgende versie. @Zijvanhetkasteel, Dorestad bestaat, na Viking plunderingen, tegenwoordig alleen nog maar als Wijk bij Duurstede (Wijk bij Dorestad).
Indrukwekkend. De sfeer m.i…
Lid sinds
10 jaar 5 maandenRol
Indrukwekkend. De sfeer m.i. goed getroffen!
dag Gert-Jan Een erg fijn…
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
dag Gert-Jan
Een erg fijn verhaal. Je werkt met mooie beschrijvingen die je vlot mengt met herinneringen waardoor je een verhaal krijgt voorgeschoteld als lezer dat je meesleurt en dat je met plezier leest.
In een fictieve tekst doe je m.i. met namen en personages wat je wil, dus als het historisch niet correct is, daar stoor ik me niet aan.
Knap gedaan
Johanna
Hoi Gertjan, mooi en vlot…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Gertjan, mooi en vlot geschreven verhaal. Graag gelezen, ook zonder dat ik de geschiedenis van Dorestad ken.
Het kleine huis, waar het donker en vochtig was, waar altijd mensen over de vloer kwamen, waar gezelligheid was, zelfs toen zijn moeder te zwak was om nog voor hen te zorgen. ---> voor mijn gevoel mag de eerste komma weg.
Een stukje verder, had hun kerk gestaan. ---> de komma mag hier ook weg.
Dank voor de feedback Fief!…
Lid sinds
2 jaarRol
Dank voor de feedback Fief!
Je opmerking over 'Het kleine huis, waar het donker...' snap ik en toch twijfel ik nog steeds of ik de komma weghaal. Mijn bedoeling is om na 'Het kleine huis' een opsomming van beschrijvingen, gebeurtenissen te geven. Zonder de komma is het vooral het huis 'waar het donker en vocht was'. Ik ga er nog even over peinzen:)
De andere komma ga ik zeker weghalen, daar zijn we het over eens.
@johanna Een verhaal dat…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
@johanna Een verhaal dat historisch pretendeert te zijn dat niet historisch correct is, ben ik niet met je eens. Fictie kan alle kanten op (dat vind ik natuurlijk ook) voor de aspecten die we niet kennen, zoals ontwikkelingen, plot, dialoog of onbekende feiten. Maar dingen die echt onjuist zijn in de tijd, zoals de twee die ik noemde, maken juist de waarde als historische fictie. Anders schrijf je gewoon fantasy. Niks mis mee, maar da's dan geen historische fictie.
Ha Gertjan, heel sfeervolle…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
Ha Gertjan, heel sfeervolle mijmering, mooi opgebouwd. Nog een klein beetje kommawerk: er staan er twee onnodig en dat haalde me eruit, dat kostte me echt leesplezier, juist doordat het verhaal zo nauwkeurig en zorgvuldig is geschreven.
Dat zijn gewone hoofdzinnen die trouwens allebei beginnen met een bepaling (de eerste van hoedanigheid, de tweede van plaats).