#495 - De kracht om eigen verhalen te herschrijven

[op de tonen van : Arrival of the birds]

In een bos waar schaduwen dansen en de stilte zingt, kruisen twee paden elkaar onder het oog van een hemel die zijn adem inhoudt. Mira, een silhouet van verlangen, beweegt met de gratie van de goden, haar aanwezigheid als een onopgelost raadsel. Elias, wiens handen het geheim van een onuitgesproken zonde dragen, volgt zijn zwaarstappen naar een lot dat hij niet kon ontvluchten.

De hemel breekt open, een zwerm vogels stort neer als een regen van zwarte diamanten, elk een duikdans van verloren zielen. ‘Ze dragen de nacht in hun vleugels,’ fluistert Mira, haar ogen spiegels van het maanlicht.

‘Een nacht vol verhalen die nooit het daglicht zagen,’ antwoordt Elias, zijn stem een brug tussen wat was en wat zal zijn.

In deze wereld waar de grenzen vervagen, spreekt elke vogel in raadsels, hun lied een weefsel van dromen en waarschuwingen. ‘Zoek wat verborgen ligt,’ zingen ze, ‘maar wees gewaarschuwd, niet elke schat wenst gevonden te worden.’

Mira grijpt naar Elias hand, knijpt erin en streelt de rimpelingen. ‘Zoeken we samen?’

De zoektocht wordt een spel, waarin elke stap hen dieper in het mysterie van het bos trekt. Mira, wiens lach de duisternis tart, daagt Elias uit, ‘Vind je het niet ironisch? Wij, de jagers, worden zelf de prooi.’

Elias, knikt, staart in Mira’s boezem en vergeet het bos en de vogels. ‘In elk verhaal schuilt een waarheid, verborgen onder de oppervlakte. En een schat blinkt toch?’ Hij mijmert vijf bosademingen. ‘Schatje?’

Een reuzereiger spreidt zijn vleugels, doet drie pootstappen en stijgt naar de kruin van de hoogste eik. Ze rennen als opgewonden kinderen de reiger achterna, naar de voet van de monsterboom.

Een grote glanzende bol straalt wit licht.

'Het eind van onze reis,' zegt Mira, haar handen uitgestrekt naar het licht. De zijden stof rond haar lijf wappert.

'Of het begin,’ zegt Elias, de schaduwen van zijn daden achter zich latend. Hij glimlacht. De zijden stof om het lijf van Mira verbergt nauwelijks iets.

Wanneer ze de bol aanraken, breekt de wereld open, niet in chaos, maar in een symfonie van mogelijkheden. Het bos, nu een labyrint van licht en schaduw, vormt zinnen met duizend stemmen, de toekomst geschreven in de ruimte tussen de woorden.

Het mos vormt bed, de sterren aan de hemel veinzen desinteresse, maar turen begerig tussen de takken hoe Mira zich op het mosbed aanbiedt. Niemand wil dit missen.

Elias glijdt in Mira zoals de donkere nacht glijdt naar de ochtendzon.

De vogels, nu wachters van deze nieuwe dageraad, cirkelen boven hen, hun vleugels schrijven verhalen in de lucht. ‘Wat we zochten, was nooit een schat,’ zegt Mira, haar blik oneindig. Ze streelt de grijze borstharen van Elias. ‘We zoeken wat we vergaten.’