#495 Verloren liefde

Valerie zit onderuitgezakt naast mij op de bank. Ze had ’s ochtends gebeld. Ze klonk door de telefoon ongewoon kalm, maar ik had erop gestaan om toch direct te komen. Ik bekijk mijn vriendin aandachtig. Vette haren, grijze joggingbroek, wijde slobbertrui. Het elastiek rondom de broek is volledig uitgerekt.

‘Weet je wat het is?’ zegt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij, ‘ik blijf mezelf maar afvragen wat ik anders had kunnen doen.’

‘Hou op hoor, dat mag je helemaal niet denken!’ zeg ik streng, ‘Val, je weet toch wel dat het niet jouw schuld is?’

Ze kijkt kort opzij, ontwijkt mijn indringende blik en knikt lichtjes. We zwijgen. Ik neem een voorzichtig slokje van mijn thee en kijk rond in haar woonkamer. Industrieel design met hier en daar meubels in houttinten. Een ronde box, volgegooid met verpakkingsdozen, staat in de hoek en valt bij de rest van de inrichting uit de toon. De stilte in het huis drukt tegen mijn oren en ik schraap zachtjes mijn keel.

‘Wanneer is het eigenlijk gebeurd?’

‘Drie dagen geleden,’ zegt Valerie met een zucht, ‘ik kom net terug uit het ziekenhuis.’

Ik knik alleen maar. Er zijn zoveel dingen die ik haar zou willen vragen, maar ik kan de juiste woorden niet vinden. En dus zeg ik maar niets. Ik zet mijn theeglas neer op het kleine ronde tafeltje en pak haar hand. Hij voelt klein en koud aan in de mijne.

‘Er was zoveel bloed,’ fluistert ze en kijkt me aan. Uit haar ooghoek rolt een traan. Dan beginnen haar schouders te schokken en stromen de tranen over haar wangen. Ik trek haar zachtjes tegen mij aan en ze laat haar hoofd op mijn schouder vallen. Ik streel haar voorzichtig over haar haar.  

   ‘Valerie,’ zeg ik na een paar minuten zachtjes, ‘gefeliciteerd met de geboorte van je zoon.’

Ze trekt haar hoofd terug en veegt met haar mouw haar wangen droog.

     ‘Je bent de eerste die dat tegen mij zegt,’ zegt ze en een waterige glimlach breekt door op haar gezicht. De leegte in haar ogen wordt opgevuld door een vleugje trots.

 ‘Zijn naam was Evan.’

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik heb het muziekstuk uit de opdracht beluisterd en daarna het muziekstuk dat mij emotioneel heel erg raakt: de soundtrack van Schindlers List, gecomponeerd door John Williams. Een muziekstuk dat (voor mij) dwars door de ziel heen snijdt. https://www.youtube.com/watch?v=057A1RdssoU

Ik vond het een moeilijke opdracht en als ik de andere inzendingen hier nu zo lees, denk ik dat ik de opdracht niet goed begrepen heb. Sorry alvast daarvoor.