De stenen appartementen zijn gebouwd in een rotsformatie in Death Valley, een woestijn verlaten van iedereen. Ze worden allemaal tegelijk aan diggelen geblazen. Kaboem.

De explosie vormt een gigantische vuurwolk, waarbij houten en stenen brokstukken in het rond vliegen. Het vuur laait geweldig.

Na de laatste explosie zwelt de psychedelische muziek van Pink Floyd aan die ik herken. Een stem sist slangachtige woorden en allerlei spullen beginnen chaotisch door elkaar te vliegen. Rauwe kip, glasscherven, allerhande kledingstukken, rode appels, zelfs boeken vol wapperende bladzijden moeten het ontgelden. Met opengesperde ogen staar ik naar het filmscherm.

Opeens stoppen de drums en klinkt de muziek als het ruisen van de wind. Noten worden lang aangehouden, waardoor de muziek lijkt te vertragen. Na een drum fill wordt er angstaanjagend en luid geschreeuwd door de bioscoopspeakers, als een roofvogelroep tijdens de jacht.

Ik voel de wond in mijn binnenste tekeergaan. Parasols worden weggevaagd, kledingrekken ontploffen en barsten, waarbij de kledingstukken wegstormen in een kolkende brij van chaos, glasscherven en stof.

Alles explodeert in mij, vliegt in het rond en ik voel een immens sterke rebellie jegens de hele wereld. Na de film moet ik even op adem komen en kan ik niet meer praten. Het voelt alsof alles wat ik tot dan toe in m’n leven gedaan heb verkeerd is, alsof ik het verkeerde pad bewandel. Ik wil niet meer leven in die saaie burgermaatschappij met massaconsumentisme, ik wil keihard rebelleren en overal tegenaan schoppen. Deze beelden treffen mij in de diepste kern van mezelf, die vlam vat, net als de appartementen. Ik wil niet meer door op hetzelfde pad, want ik weet nu dat het onjuist is voor mij.

Pas later kan ik hier woorden aan geven: ik ben geraakt. Er is iets in dat ratjetoe aan voorwerpen, muziek en prikkelende beelden, wat een kant van mij aanspreekt die ik niet goed ken. De wereld kan mij op dat moment geen barst schelen en de mensen erin evenmin.

In een vlaag van opwinding verwijder ik alle datingapps van m’n telefoon. Dat hele gedoe vind ik ineens onuitstaanbaar oppervlakkig. Mijn eigen authenticiteit welt in mij op en eindelijk voel ik me niet meer zo vast en gevangen in het keurslijf – ik voel me ‘los’.

Om te komen tot mezelf moet er iets uit mij komen. Maar hoe ik deze diepe ervaring moet uiten weet ik niet – het blijft tot op de dag van vandaag een raadsel. Ik wilde immers alleen dat trachten te leven wat uit mijn binnenste opwelde. Waarom was dat zo moeilijk?

Geïnspireerd door het einde van de film Zabriskie Point -> https://www.youtube.com/watch?v=guOmJM8xvHA