Hij sloot zijn ogen. De geur van sigaretten en leer vulde zijn neus. Hij vroeg zich af of hij blind had kunnen raden waar hij was, gewoon op basis van die o zo vertrouwde geur.

Tien minuten had hij al in die versleten lederen zetel gezeten en aandachtig rondgekeken op zoek naar herkenning. De flatscreen TV zoog alle aandacht naar zich toe op een voor de rest kale matgele muur. Een paar spotjes werkten niet meer waardoor een deel van de kamer schromelijk onderbelicht bleef en de krassen op de zwart gelakte salontafel amper zichtbaar waren. Uiteindelijk viel zijn blik  op een fijne scheur die de volledige lengte van het witte plafond overspande. Vreemd dat hij dat nooit eerder had opgemerkt.  

Maar boven alles straalde de kamer heimwee uit naar ten tijd waarin boeken en brieven achteloos op de kast werden achtergelaten en kledingstukken nonchalant in de zetel  bleven liggen. Opluchting en blijdschap smolten samen tot een brede glimlach op zijn gezicht. Hij opende zijn ogen.  Zes maanden had hij in voorarrest vastgezeten. En nu was hij thuis. Hij was godverdomme thuis!