#492 - Eet-me-dan-op

‘Papa,’ zegt Kat met een gezicht alsof ze plots begreep waarom de drie lingeriedames rond de straatlantaarn dartelen op wolkenkrabbernaaldhakken. ‘Eet-me-dan-op, roept de straat.’

Ik kijk naar mijn dochter, erger me aan haar rosse krullen die in alle windrichtingen strijden, begrijp niet waarom haar moeder niet eerst haar haar brusht? Ze levert me dat kind expres onaf. Ik moet met een verwilderde baviaan op stap. Uitgerekend op de dag dat ik haar het belfort wil tonen. Dat mens weet toch dat ik mensen ken?

‘Een straat kan je niet opeten, lieverd!’ zeg ik, poog mijn stem liefdevol te vervormen. Uiteindelijk eet een kind van de appreciatie van de vader en bepaalt dat toekomstige groei. Lukt me maar half. Mijn aandacht verslapt want Sonja, de blonde met borsten als een buffel, roept mijn naam. Ik schudt mijn hoofd, gebaar dat ik met het kind op stap ben en vandaag niet zo’n dag is. 

‘Ken je die mevrouw?’ vraagt Kat met ogen alsof ze plots begrijpt dat ik vrouwen ken, andere dan haar moeder.

‘Wat zegt de straat, zei je?’ wend ik het gevaar af.

‘“Eet-me-dan-op” roepen ze, papa. De kasseien onder de schoenen van die mevrouw,’ ze wijst naar Sonja’s halvemeterhakken, ‘roepen het hardst!

‘Oh, is dat zo?’ Ik probeer een ernstig gezicht op te zetten, mijn gedachten racen om een uitleg te verzinnen. ‘Weet je, Kat, dat is geheimtaal. Die kasseien zijn magisch en kunnen alleen praten met mensen die... eh... speciale schoenen dragen.’

Kat kijkt me aan met een blik die zowel twijfel als fascinatie uitstraalt. ‘Speciale schoenen? Zoals superhelden?’

Ik knik. ‘Precies! Weet je, alleen de allerbeste superhelden kunnen die taal horen. En ze gebruiken die kracht om... eh... mannen rustig te maken!’

‘Dus, die mevrouw is een superheld?’ Kat’s ogen glinsteren met ongeloof en bewondering.

‘Een heel speciaal soort. Ze is een... ehm… Naaldhakkenninja. Ze beschermt ons tegen... eh... saaiheid en grijsheid door de wereld wat... kleurrijker te maken.’

Kat staart even naar Sonja. Dan draait ze zich naar mij, een besluit genomen. ‘Ik wil ook een Naaldhakkenninja worden, papa!’

Ik sta met mijn mond vol tanden. 

Kat wappert met haar jurkje, wuift naar Sonja en ik zweer het, ik hoor de kasseien schreeuwen.