Hoi Lucky, welkom op het forum. Persoonlijk denk ik dat je met je verhaal iets meer kunt. Nu gebeurt er niet veel. Het enige "spannende" moment is als Thies nog snel de ballon kan grijpen.
De opdracht was een ballonnenboodschap, maar in jouw verhaal komt geen boodschap naar voren, alleen dat het kind ziet dat er iets op een kaartje staat, maar het niet kan lezen. Het gaat juist om die boodschap.
Je hebt de titel van de opdracht gebruikt, maar bij elk verhaal hoort een eigen titel.

vraag Celia zich af.  ---> vraagt

die hij vast houd. ---> vasthoudt

“Kom, we moeten gaan.” Zegt hij  ---> de juiste notatie is: “Kom, we moeten gaan,” zegt hij. 
Dat iemand iets zegt of antwoordt, hoeft er niet achter, de ah-tekens geven al aan dat hij het zegt. 

“Toch ben ik nieuwsgierig.” Antwoord zij hem.   ---> antwoordt

Je hebt nu de titel van de opdracht gebruikt. Bij elk verhaal hoort een eigen titel.

Welkom, Lucky, ik ben benieuwd naar je verhalen en je reacties op de verhalen van andere schrijvers.

Lekker lieftallig kabbelverhaaltje. Eenvoudige taal, zonder pretenties, dat leest lekker weg. Je interpunctie behoeft wat aandacht, zo ontbreken er komma's in onder meer je eerste twee zinnen en wordt er geknoeid bij de aanhalingen.
Ik ben het overigens niet eens met Fief dat “Kom, we moeten gaan,” zegt hij. de juiste notatie is, want in mijn optiek moet het zijn: “Kom, we moeten gaan”, zegt hij. Maar ik weet dat er veel schrijvers zijn die uit gemakzucht de ELDA-regel toepassen.

Een grijns komt op haar gezicht en kijkt Thies aan. Op deze zin bleef ik haken, want een grijns die Thies aankijkt, vind ik raar.

rechter hand, linker hand > rechterhand, linkerhand

Zo snel als een kat grist Thies de ballon met mijn linker hand. > ik neem aan dat mijn zijn moet zijn.

Maar ik weet dat er veel schrijvers zijn die uit gemakzucht de ELDA-regel toepassen.

Waarom noem je dat gemakzucht, Musonius?

Waarom noem je dat gemakzucht, Musonius?

Dat is het toch? Wie de ELDA-regel hanteert, hoeft niet na te denken over de plaats van de komma; deze komt standaard voor de aanhalingsteken, ook al is het in strijd met alle logica.
Neem nu deze voorbeelden:

"De aarde is niet rond, maar plat," zei hij.
"De aarde is niet rond," zei hij, "maar plat."
"De aarde," zei hij, "is niet rond, maar plat."

Deze zijn volgens de ELDA-regel, maar volgend de officiële wijze moet het zijn:

"De aarde is niet rond, maar plat", zei hij.
"De aarde is niet rond," zei hij, "maar plat."
"De aarde", zei hij, "is niet rond, maar plat."

Stel dat ik zou schrijven "De aarde, is niet rond, maar plat.", dan zou je meteen in de pen klimmen om te wijzen op de onterechte komma achter aarde, maar feitelijk staat die komma er ook in "De aarde," zei hij, "is niet rond, maar plat.", alleen zou je hier in dit geval niet om malen.
Je kunt wel beweren dat de ELDA-regel een typografische keuze in, maar in mijn ogen is het gemakzucht en onlogisch.

Tja, hier kunnen we een discussie over voeren. Jij noemt het gemakzuchtig en onlogisch, ik vind het persoonlijk mooier en wil je teksten gepubliceerd hebben, zullen veel uitgeverijen de ELDA-regel hanteren.
Waar het me in de aangehaalde zinnen om ging, was dat de punt een komma moet zijn en "zei" met een kleine letter. Ik hanteerde daarbij zelf de ELDA-regel, ik heb echter nergens gezegd dat de ELDA-regel gehanteerd moet worden.
Als je mijn reacties nakijkt bij andere lezers, zal ik ook nooit iets zeggen over de komma na de ah-tekens in het eerste deel van een gesproken zin, omdat het beide kan. 

Weet ik, Fief, het was mij wel duidelijk dat je wees op de misplaatste hoofdletters - daar zijn we het ook allebei wel over eens, maar juist omdat je dit verbeterde met de ELDA-regel, wilde ik op mijn beurt graag wijzen op de officiële regel. Lucky mag zelf beslissen welke regels ie wil volgen, zolang deze maar consequent worden doorgevoerd.

Hoi Lucky,

Er gebeurt in dit verhaal weinig tot niets, maar je weet daar de kracht van het verhaal van te maken. Dat is goed te zien door het heen en weer gaan van handen loslaten ( of niet) om iets te pakken of vast te willen houden. Die herhaling zorgt ervoor dat de laatste zin niet alleen een mooie afsluiter is, maar ook de premisse van het hele verhaal wordt. 

Heel mooi gedaan. 

Groet, 

Nadine