#490 Bewijslast (herschrijf 2)

Midden in de Twijnstraat hangt een blauwe ballon. Ongeveer één meter boven de straat zweeft hij akelig stil, alsof hij muurvast zit op dat punt van het universum. Het is windstil, en er is niemand op straat.
Eigenlijk heb ik haast, moet ik naar mijn rechtszaak, maar als vanzelf loop ik erop af. Onderaan de ballon, aan een zilveren lint, hangt een envelop. Beschaamd, alsof ik een diefstal bega, waar ik me normaal helemaal niet voor zou schamen, trek ik de envelop eraf.

Kijk boven je

Ik doe het. Maar boven mij is niets dan de kerstversiering van de winkelstraat. Ik grinnik zenuwachtig. Er moet wel een verborgen camera zijn. Maar nee, ik zie niets, of niemand. De winkelstraat is leeg, onverwacht leeg. Het winterweer maakt alles grijs en grauw, haast als een zwart-wit film.
Ik ril en kijk nogmaals omhoog. Nu zie ik het. Daar, naast de maretakken van ijzerdraad, hangt een rode ballon. Ik ga te laat komen. Maar fuck it, ze moeten me maar zonder mijn aanwezigheid vrijspreken. Ze kunnen toch niets bewijzen.
Via de lantaarnpaal klim ik omhoog; de luifel van café lijn 4 geeft me het laatste zetje.

Kijk onder je

Verdomme. Een oranje ballon hangt voor een zijstraatje. Ik laat mij zakken via de luifel, die piepend met mij meebeweegt naar beneden.

Ga het steegje in

Het is een zijstraatje dat ik niet ken. Dit is niet goed. Mijn intuïtie, die mij jarenlang al zo goed heeft gediend, zegt dat ik moet stoppen. Waarom ben ik zo nerveus? Is het de rechtszaak? Nee, ik heb haar diep genoeg begraven, die, hoe heette ze ook alweer? Die blonde.
Het zijn die fucking ballonnen. Kom op, ik laat me toch niet zomaar wegjagen? Ik veeg mijn zweterige handen af aan mijn bontjas.
‘Kom dan!’ roep ik, maar niemand antwoordt.

In het zijstraatje hangt slechts een gele ballon, verlaten tussen de grijze muren. Het is alsof hij me uitdaagt; pak me dan. Mijn mond hart klopt snel. Ik bijt op mijn tong, schat de afstand tussen de muren in, draai me opzij om ertussen te passen en wurm me naar voren.
Het lijkt steeds nauwer te worden, maar ik ken mijn grenzen. Hier pas ik net tussendoor. Door mijn adem uit te blazen past mijn ribbenkast precies tussen de muren van het laatste stukje. 

Alicia Weensma

Het staat in gouden letters op het witte papier. De piep in mijn oren, mijn waarschuwingspiep, klinkt als een naderende trein die niet meer remmen kan. Het is de naam van die trut.
Ik probeer achteruit te bewegen. Terug, terug, maar de muren klemmen.
‘Je kan niets bewijzen,’ fluister ik. In deze nauwte lukt het niet om te schreeuwen.
De muren drukken harder. Het doet pijn. Het kraakt.
‘Je kan niets…’

------ Oude versie ------

 

Midden in de Twijnstraat hangt een blauwe ballon. Ongeveer één meter boven de straat zweeft hij akelig stil, alsof hij muurvast zit op dat punt van het universum. Het is windstil, en er is niemand op straat.
Eigenlijk heb ik haast, moet ik naar mijn rechtszaak, maar als vanzelf loop ik erop af. Onderaan de ballon, aan een zilveren lint, hangt een envelop. Beschaamd, alsof ik een diefstal bega, waar ik me normaal helemaal niet voor zou schamen, trek ik de envelop eraf.

Kijk boven je

Ik doe het. Maar boven mij is niets dan de kerstversiering van de winkelstraat. Ik grinnik zenuwachtig. Er moet wel een verborgen camera zijn. Maar nee, ik zie niets, of niemand. De winkelstraat is leeg, onverwacht leeg. Het winterweer maakt alles grijs en grauw, haast als een zwart-wit film.
Ik ril en kijk nogmaals omhoog. Nu zie ik het. Daar, naast de maretakken van ijzerdraad, hangt een rode ballon. Ik ga te laat komen. Maar fuck it, ze spreken me maar vrij zonder mijn aanwezigheid. Via de lantaarnpaal klim ik omhoog; de luifel van café lijn 4 geeft me het laatste zetje.

Kijk onder je

Verdomme. Een oranje ballon hangt voor een zijstraatje. Ik laat mij zakken via de luifel, die piepend met mij meebeweegt naar beneden.

Ga het steegje in

Het is een zijstraatje dat ik niet ken. Mijn hart klopt en mijn mond is droog. Dit is niet goed. Mijn intuïtie, die mij jarenlang al zo goed heeft gediend, zegt dat ik moet stoppen. Maar ik laat mij godverdomme toch niet zomaar wegjagen?
‘Kom dan!’ roep ik, maar niemand antwoordt.

In het zijstraatje hangt slechts een gele ballon, tussen grijze muren. Een gure wind trekt mij het straatje in, maar lijkt de ballon niet te deren.
Ik wurm me tussen de muren. Het lijkt steeds nauwer te worden, maar ik ken mijn grenzen. Hier pas ik net tussendoor. Door mijn adem uit te blazen past mijn ribbenkast precies tussen de muren van het laatste stukje. Met gestrekte arm grijp ik de envelop.

Alicia Weensma

‘Je kan niets bewijzen,’ fluister ik. In deze nauwte lukt het niet om te schreeuwen. 
Ik kan niet meer achteruit. De muur drukt harder. Het doet pijn. Het kraakt.
‘Je kan niets…’