Herziene versie

Er hangt een blauwe ballon in mijn prachtige Liriodendron Tulipifera. Met een stok heb ik al geprobeerd het uit de boom te vissen, maar het touwtje met iets wat op een briefje lijkt, zit vastgesnoerd aan een van de takken. Ik heb nooit gesnapt waarom iemand zoiets banaals als een ballon met een briefje de lucht in kan sturen. Alsof zo’n bericht ooit aankomt en iemand er daadwerkelijk iets mee doet. Belachelijk!

Voorzichtig stap ik een sport hoger op de ladder. Als ik mijn arm uitstrek, kan ik er net … niet, verdorie. Nog eentje hoger dan.
Ik leun ietsje verder opzij, maar zodra ik naar het touwtje reik, voel ik de ladder bewegen. Ternauwernood kan ik me aan een tak van de tulpenboom vastgrijpen. De ladder valt met een klap op mijn zorgvuldig gekweekte hortensia’s. De tak breekt onder mijn gewicht. Gillend val ik op mijn rug op een perfect aangelegd bedje winterakonieten.

Als de pijn enigszins is weggetrokken, kijk ik omhoog en zie het blauwe geval tergend vrolijk dansen op de wind. Met moeite sta ik op, controleer mijn ledematen en veeg de aarde van mijn kleren.
Een onbekend maar niet onaardig hoofd verschijnt boven de schutting.
‘Hulp nodig, buurvrouw?’
Alsof hij mijn gedachten raadt: ‘Ik ben Frans, vorige week verhuisd. Heb je je bezeerd?’
‘Nee, het gaat wel weer. Ik heb ruzie met een ballon.’ Ik wijs naar de boom.
‘Oh, daar is ie gebleven!’ De knappe verschijning verdwijnt om twee tellen later mijn tuin in te stappen. Hij kijkt naar de afgebroken tak en de ravage in het bloemperk.
‘Ik vrees dat ik de schuldige ben.’
‘Die ballon is van jou?’
Hij knikt. ‘Gisteren was mijn zus bij me op bezoek. Ze bracht deze ballon mee, maar hij ontsnapte uit mijn hand en verdween. Ik zal hem weghalen, uiteraard vergoed ik de schade.’
Hij zet de ladder weer tegen de boom. Met een frustrerend gemak bevrijdt hij de ballon uit de boom. Trots laat hij de echo zien die aan de ballon bevestigd is.
‘Ik word oom.’

Hemeltje! Galant, charmant en een kindervriend.
‘Kopje thee, buurman?’

--------------------------------------------------------

Oude versie

Er hangt een blauwe ballon in de boom en hij ontsiert mijn prachtige Liriodendron Tulipifera.
Met een stok heb ik al geprobeerd hem uit de boom te vissen, maar het touwtje met iets wat op een briefje lijkt, zit vastgesnoerd aan een van de takken. Ik heb nooit gesnapt waarom iemand zoiets banaals als een ballon met een briefje de lucht in kan sturen. Alsof zo’n bericht ooit aankomt en iemand er daadwerkelijk iets mee doet. Belachelijk!

Voorzichtig stap ik een sport hoger op de ladder. Als ik mijn arm uitstrek, kan ik er net … niet, verdorie. Nog eentje hoger dan.
Ik leun ietsje verder opzij, maar zodra ik naar het touwtje reik, voel ik de ladder bewegen. Ternauwernood kan ik me aan een tak van de tulpenboom vastgrijpen en zie de ladder op mijn zorgvuldig gekweekte hortensia’s vallen. De tak bezwijkt onder mijn gewicht en met een gil val ik op mijn rug op een perfect aangelegd bedje winterakonieten.

Als de pijn enigszins is weggetrokken, kijk ik omhoog en zie het blauwe geval tergend vrolijk dansen op de wind. Met moeite sta ik op en veeg de aarde van mijn kleren.
Dan verschijnt een onbekend maar niet onaardig hoofd boven de schutting.
‘Hulp nodig, buurvrouw?’
Alsof hij mijn gedachten raadt: ‘Ik ben Frans, vorige week verhuisd. Heb je je bezeerd?’
‘Nee, het gaat wel weer. Ik heb ruzie met een ballon,’ en ik wijs naar de boom.
‘Oh, daar is ie gebleven!’ De knappe verschijning verdwijnt om twee tellen later mijn tuin in te stappen. Hij kijkt naar de afgebroken tak en de ravage in het bloemperk.
‘Ik vrees dat ik de schuldige ben.’
‘Die ballon is van jou?’
Hij knikt. ‘Gisteren was mijn zus bij me op bezoek. Ze bracht deze ballon mee, maar hij ontsnapte uit mijn hand en verdween. Ik zal hem weghalen en uiteraard vergoed ik de schade.’
Hij zet de ladder weer tegen de boom en bevrijdt met een frustrerend gemak de ballon uit de boom. Trots laat hij de echo zien die aan de ballon bevestigd is.
‘Ik word oom.’

Galant, charmant en een kindervriend. 'Kopje thee?'