#488 Nee zeggen is een kunst

‘Heb je alweer een dienst van Sandra overgenomen?’ Mijn collega Monique kijkt me misprijzend aan. ‘Haar dochter had zeker weer iets?
‘Ik was de enige die haar dienst over kon nemen. Ze heeft het niet makkelijk als alleenstaande moeder.’
Monique stoot een honend lachje uit. ‘Je bedoelt dat je nog de enige was die het over wilde nemen. Je bent er met open ogen ingetrapt.’
‘Nou ja, ik heb gewoon medelijden met haar. Je moet het maar doen, helemaal alleen een kind opvoeden.’
‘Duh! Dat was haar eigen keuze.’
‘Dat is niet wat ze mij verteld heeft. Haar partner liet haar zitten zodra hij hoorde dat ze zwanger was.’
‘Niet dus. Ze had hem alleen nodig voor zijn zaad, daarna dumpte zij hem. Bewust ongehuwde moeder, weet je wel.’ Monique rolt met haar ogen. ‘En nu windt ze jou om haar vinger. Eerst paait ze je met complimenten en voor je het weet, heeft ze je met haar diensten opgezadeld.’
‘Ach, ik heb zelf geen kinderen meer thuis. Ik ben gewoon collegiaal.’
‘Je wilt het gewoon niet zien, hè? Aan het eind van de maand heeft ze precies gewerkt zoals zij wilde. Neemt ze omgekeerd iets van jou over?’
Ik haal mijn schouders op.
‘Precies.’
Ik pak de nachtagenda. Terugbladerend zie ik inderdaad vaak haar naam doorgekrast staan met mijn naam als vervanging erboven en ik herinner me dat ik me voor een aantal van die diensten in verschillende bochten moest wringen.

Drie weken later verschijnt er een reeks hartjes op mijn telefoon, gevolgd door de vraag: Kan ik je even bellen?
Voor ik kan reageren, gaat mijn toestel over.
‘Hey, Mia, allerliefste collega.’
Ik voel de bui hangen.
‘Hoi San, hoe gaat het?’
‘Heb je de dienstlijst al gezien?’
‘Ja, valt wel mee, toch?’
‘Echt niet! Ik heb drie nachtdiensten toebedeeld gekregen.’
De woorden van Monique zingen in mijn hoofd.
‘Die moeten we allemaal draaien. Eerlijk is eerlijk.’
‘Dat klopt, maar je weet toch hoe lastig ik het heb als alleenstaande moeder. Jij bent toch ook moeder?’
Ik voel mijn nekharen overeind komen. ‘Om welke dagen gaat het?’

Ik blader in mijn agenda. De bladzijdes met de data die ze noemt, staan nog onbeschreven. Ik raap mijn moed bijeen.
‘Ik heb daar al iets gepland staan.’ Bijna waar; ik had mezelf beloofd die dagen lekker niets te doen. ‘Heb jij jouw afspraken al geprobeerd te verzetten?’
‘Nee, ik dacht, als ik met jou kan ruilen … Ik heb mijn dochtertje al beloofd dat we dan iets leuks gaan doen en ik wil haar niet teleurstellen.’
Ik zie het arme schaap voor me en zuchtend schrijf ik de diensten in mijn agenda.
In gedachten hoor ik een verwijtende stem: ‘Watje!’