Zijn lange tijd dof staande ogen lijken weer iets van glans terug te krijgen. Speels schuift hij heen en weer met de bureaustoel. Op het scherm de wervelende tekst; zijn aftakelingscircus, alle ellende die we als gezin doorstaan hebben, Charlotte die anders zonder vader zou opgroeien, verpakt in ijskoude marketing. Eronder het bedrag waarvan we nooit verwachtten het op te zouden halen; zo dicht bij het streefbedrag.

'Wordt papa beter?', de vraag van kleine Charlotte waarop het antwoord altijd 'ja' is. Maar een blik op papa en je weet dat dat antwoord wel eens een leugen zou kunnen zijn. Soms zag hij zo bleek, was hij zo vermoeid, het leek haast wel onnatuurlijk. Hij lachte, bleef lachen, maar soms leek het wel alsof de lach al niet meer van hemzelf was. Zijn grappen, verhaaltjes voor Charlotte, het was alsof hij het allemaal al in zijn geestesvorm deed.

De laatste dagen is er weer kleur op zijn wangen. Er ligt een plan, er is een doel. Het laatste beetje extra moet nog worden ingezameld, maar het gevoel is al dat de vliegreis geboekt kan worden. En ergens in het onderbewuste komt al het besef naar boven dat het ultieme wonder, het medische mirakel, het antigif dat de angel des doods onschadelijk maakt, zich echt zal gaan voltrekken.

*

Nogmaals check ik de bankrekening, hoewel ik wel weet dat het geld echt ontbreekt. Nog een check op de Samsung, hoewel ik wel weet dat hij me nooit meer terug gaat bellen. Misschien doe ik het wel om te compenseren voor al die keren dat ik zonder checks zijn woorden aannam. Natuurlijk hoefde ik niet mee naar de dokter om de zogenaamde uitzaaiingen op de scan te zien. Natuurlijk waren al die briefjes met doktersverklaringen voor zijn werk, allemaal ook echt door de specialisten geschreven. Natuurlijk werd zijn haaruitval echt door chemokuren veroorzaakt. Natuurlijk kon hij echt niet met Charlotte naar de Efteling omdat de reis al te veel energie kostte. Natuurlijk bestond die oncoloog in Florida die een revolutionaire behandeling aan zou bieden echt, en had hij er meerdere keren mee geskyped.

Ik voel dat Charlotte achter me staat. Dit is geen moment om haar weg te sturen, om haar ervan te weerhouden zich met 'grote mensenzaken' te bemoeien. Ze mag weten hoe papa werkelijk is, hoewel ze het misschien al doorheeft. Ze is niet zo naief als haar moeder.
'Papa komt niet meer terug toch?'
Het antwoord zou moeten zijn dat hij natuurlijk wel terugkeert, en ook gewoon zijn excuses aanbiedt voor zo ongeveer wel de ergste vorm van bedrog dat hij ons aan had kunnen doen. En dat we dan gewoon weer het leuke modelgezinnetje worden, dat we waren voor hij eurotekens in zijn ogen kreeg.
'Nee lieve Charlotte, papa is voorgoed weg. En geloof mama maar; dat is voor ons allemaal beter.'