Het elfde appartement had maar één kast. De andere kamers waren groot genoeg om losse kasten in te zetten, maar mijn voorliefde voor een vaste kast en verder grote lege ruimtes, maakte dat ik al had gekozen. Lies verklaarde me voor gek. Waar moest ik alles kwijt? Wat ze niet snapte en wat ik ook niet uitgelegd kreeg, was dat ik "alles" juist wilde laten waar het was en die ene kast en grote lege ruimtes verkoos boven het goed ingerichte huis op de Goudplevierlaan, met een vrouw die me weinig meer te vertellen had dan de ditjes en datjes van de dag en buren die zeurden over het geluid van een typemachine op zolder midden in de nacht. Ik had ze niet verplicht om op zolder te gaan slapen toch? Dus wat was er mis met een typemachine als ik gewoon besloot zo te willen schrijven en de beste tijd om dat te doen nu eenmaal 's nachts was?

Het zou trouwens maar voor drie maanden zijn. Dus rolde ik een matras op de grond, zette een stoel en een tafel aan het raam, stopte mijn eten en drinken in een oude koelkast onder het aanrecht, schreef 's nachts en leerde buurman Henry kennen. Henry leefde zelf ’s nachts en vond niks van het geluid van mijn typemachine. Ik verdenk hem er zelfs van dat hij het in zijn leefritme een plaats gaf, want als ik ooit vroeg stopte, kwam hij aan de deur om te vragen of het goed ging met me. Dat ging het. Ik vloog als een idioot door het script, voegde twists toe, schreef alleen maar relevante personages in en uit het verhaal en het einde zou de kijkers achter laten met prachtige vraagtekens.

Kon ik dat ook maar weer in mijn korte schrijfsels.

Uit: Hanya Yanagihara – Een klein leven